:: Дигитална библиотека при НУУБ „Св. Климент Охриски“

SOVREMENI DIJALOZI_2014

МАКЕДОНСКО НАУЧНО ДРУШТВО – БИТОЛА
ЦЕНТАР ЗА КУЛТУРА – ЛИТЕРАТУРА,

ДРАМСКА УМЕТНОСТ, ФИЛМ И ИЗДАВАШТВО

ISSN 1857- 940X

СОВРЕМЕНИ

ДИЈАЛОЗИ
СПИСАНИЕ ЗА КУЛТУРА – ЛИТЕРАТУРА,

ДРАМСКА УМЕТНОСТ, ФИЛМ И ИЗДАВАШТВО

Год. 2, бр. 2

БИТОЛА
2014 г.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ
– Списание за култура – литература,
драмска уметност, филм и издаваштво

ИЗДАВАЧ:
МАКЕДОНСКО НАУЧНО ДРУШТВО – БИТОЛА
Центар за култура – литература,
драмска уметност, филм и издаваштво

ЗА ИЗДАВАЧОТ:
проф. д-р Игор Неделковски

РЕДАКЦИЈА:
м-р Зоран Пејковски, главен и одговорен уредник
Весна Мундишевска-Велјановска, заменик главен и одговорен уредник
проф. д-р Валентина Гулевска
Панде Манојлов
Петре Димовски
Кире Неделковски
Милица Димитријовска-Радевска
Добре Тодоровски
Валентин Светозарев
Љубица Мешкова-Солак

Битола,
август 2014 г.

СПИСАНИЕТО ИЗЛЕГУВА ЕДНАШ ГОДИШНО
Прилозите, со кратка биографија за авторот, се испраќаат напишани со
фонт Times New Roman со кирилична поддршка, големина 12 pt и со еди-
нечен проред, на адреса:

Ул. „Ленинова“ бб, Битола или на
Е-mail: sovremenidijalozi@yahoo.com

Прилозите претходно не треба да бидат објавувани во други изданија.
Ракописите и фотографиите не се враќаат.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Љ
уб

и
ц

а
М

еш
к

ов
а-

С
ол

ак

Ц
ик

лу
с

„
И

гр
а-

пр
ед

ел

2“
,

„
Н

ов
о

ра
сп

ол
ож

ен
ие

3а

“
,

5х
16

ко
м

б.

те
хн

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Раде Силјан

СВЕТО ПИЛЕ

Кротко пиле
Со клун шилест

Дење
Телото го колва

Ноќе
Со грлцето нежно
Тивко си пее

Тоа свето пиле
Создадено од песна

Во мене
Човек вљубен
Во тајните на зборот
Дење-ноќе
Со отворени очи спие

КАНДИЛЦЕ

Си лази сонцето
По сртот на планината
Окото се претвора во прстен
Низ него се молкне денот

Доаѓа заблудата на ноќта
Со подгрбавени плеќи
И постела од волнена кадела

Во мене трепка кандилцето
Ко здив на доодена желка
Со немир во душата што прета

По брзакот плови
Мисла света

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Последна надеж
На животот река

НИШАЛКАТА НА ЗБОРОТ

Со години се ниша
Нишалката на зборот

Во нашите очи
Се крие солзата на денот

На плеќите на ридот
Заспала маглата сива

Пред портите на сонот
Свет од бајки

Од каделата на небото
За љубовта чемерна
Животот сказни преде

Во морето од илузии
Виножито од бои
Судбина на векот

ИСПОВЕД. ДЕЛБА

1.
Во куќата зачадена
Со испиено лице
И глава од кремен
Молчешкум влезе

Со очи насолзени
Занесно погледна
Кон прозорецот
На нашето детство

Во огледалото старо
Од забот на времето
Нагризано

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Излитено
Ја здогледа
Сета ближна рода
Заспана во долапот
Скришен дар
На нашите предци

2.
Со засукани ракави
И елече отпетлано
На трпезата празна
Кравајчето го скрши

Почна рабови да прави
Богатството свое
Со мимики да го дели

Кога ја заврши делбата
Ја благослови разделбата

Со глас треперлив
Ја отпеа химната на радоста

А потоа
Сите си легнавме
Со нашата сиромаштија

КОГА ГО ГРАДЕЛЕ МАНАСТИРОТ

Кога го граделе манастирот
Ѕидарите горостаси
Молитви за здравје
На сет глас кажувале
Убавината на животот
На небото ја раздавале

Кога го граделе манастирот
Од љубов кон светците
Во фреските
Во иконите
Ѕидарите гороломни
Тајни писанија ни оставиле

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ЗАВЕТНА КНИГА

Мажи гороломни
Тука ја напишале
Книгата на радоста

Потоа
Без трага
Без глас

Ко сенки
Се скриле
Во јатката на зборот

ТРАГИ

Си живееме
Се колваме
Се глодаме

Колку за една умирачка
Празен простор оставаме

Си пееме
Се милуваме
Чемрееме

Колку за една светилка
Очи си вадиме

И сè така
Од животот се делиме

Колку да свиеме глава
Под перница
Од камен

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Радован П. Цветковски

ЛИПАТА ОД СОНОТ

Стои таа таму во мојот поглед.
Зеленее и чека да изодам пат.

А ваму јас затворен во три извора
без дорија атот и на ближниот потпора.

Во осама трепери како клас,
ромори, шурка тивок глас.

Крева во мене галежна лика
и паѓа дланка врз дланка.

А ваму јас окован во три збора
во грстот топол без потпора.

Чинам слушам надава и песна
како во знаен танц се вие кревко и лесно.

Крева раце, вика £ трепери глас
вика таа да слушнам јас.

А ваму јас кон тебе на твојот пат
вјасам без да те досонам пак.

СЕТНИНА

Ќе го фатиме ли превалот
на планината во нас,
та оттаму надолу
којзнае како и којзнае до каде
и до кога ќе се изоди патот
до точката како за сè.

Од другата страна
за наваму и нема пат.
Во природата

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

во една насока сè е
и во божји круг
исто како билет
купен само за во еден правец
од еден град до друг.

Најдолу во очајот
реката се претвора во точка,
ја снемува, го губи својот ôд,
се брише постоењето,
патот и чекорот лут.

Меѓу превалот
и крајот на реката
почнува стравот од сетнината.
Секој својата, секој со својата
.

Пречекува и начекува тој
од сите страни;
демне, изненадува
без поздрав со рака
и симнување капа.

Почнува божем на подбишега,
онака од ништо, секојдневно,
да не нè собере никаде.
Оттука сè главечки -
од нога или в кревет,
патила на меко до скапување
како сè што скапува кај нас.

29 јануари 2006 година
Битола

МОЈАТА ЕСЕН

Капат лисјата како јас
да сум нивното стебло,
како јас да сум нивниот корен
и се плашам од пресушување,
а сакав толку да им бидам верен.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ЕСЕНСКА ПОДЛАГА

Модрите цветчиња
есенва пак се појавија
како старци пред порти
наседнати на греда.
И едните и другите
ги подлагала есента.

ВОИНОТ
Илјада години
од битката на Беласица

Тој беше селвија
од оние самоиловци
на Беласица улишен и огрден
што не падна без да го види домот свој.

Тој беше воин
со ниедно око
патот да не може да си го најде до дома.

Тој беше камен
што најде место гробно
во нашиот темел на постоење.

Тој беше и вода
од брег до брег
мисла далечна и тајна нерастајнета.

Беше и Брсјачијата,
беше буните, востанијата
и топчето црешово.

Довлечкан од сите реки
тој како камен на средорек кренат
да премери колкав пат му треба

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

да довјаса до Солуна и Атоса
и троа потаму во морето
до кај што наше сонце да грее.

Меѓа да се стави
до кај што треба и кај што треба.
Е многу, многу стогодишен срам на Европа.

Лажните пророци и тогаш и сега
испресекоа, испределија задуша.
Така е тоа кога бумбар ја лази Европа.

И пак ни зајде сонцето,
и пак мрак и пак тешкото.
Македонија сè уште лист детелина.

20 март 2014 година
Битола

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Јордан Плевнеш

ПАСКАЛ СОТИРОВСКИ – МАКЕДОНСКИ
АСТРОФИЗИЧАР ВО ПАРИЗ
И СМРТТА НА СОНЦЕТО

Паскал Сотировски астрофизичар
Што својот работен век го помина во француските опсерватории
Беше специјалист за животот на сонцето
Во врска пак со него самиот
Позната е неговата изјава:
„Париз е преубав град, но има една мана
Помалку ќе биде убав кога ќе умрам јас“

Тој научно даде непобитни докази
Дека следните пет милијарди години
Сонцето сигурно ќе живее
А потоа ќе умре само, исто како сите нас

Кога го испраќавме во вечниот дом
Го поминавме скоро целиот Париз, во сообраќаен метеж
За да се упатиме кон Крајната цел

Денес е сончев ден во Париз
Сонце!
Кога ќе поминат петте милијарди години
Што ти ги предвиде астрофизичарот
Сети се на твојот Сончев раб-парижанецот Паскал Сотироски
Специјалист за твојот живот
Од Македонија

VIA SACRA LILIANA
Љубовна иесна

I
Сакав еднаш да ти кажам еден единствен збор
Изговорен во беспочетното време
Уште пред светот да биде создаден од Господа-Бога
Збор скриен во Санскрит
Во индо-европските фамилии на јазици

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Што потоа го населија Небото и Водите и Земјата
И почнаа да ја градат кулата во Вавилон
Но пред мене се појави Ти Цветот од полињата, Долинскиот Лилјан
И ги заборавив сите милиони и билиони зборови
Изговорени за ништо, на сите меридијани во лингвистичкиот атлас
Сакав тој, еден и единствен збор,
Да биде ист во сите шест илјади триста дваесет и три јазици
Со кои се служи модерното човештво
Беше тоа мојот нем крик,
Што во мигот вечност стана
Via Sacra Liliana

II
Ако вечноста воопшто свој почеток има
И ако нашата вечност може да се мери на Берзата
Наречена историја на светската поезија
Нашето љубовно крштевање се случи во Скопје
Покрај бреговите на Вардар
Што уште Хомер го нарекува гордиот Аксиј
Една ноќ на крајот на декември 1975
Кога во Амфитеатарот на Филолошки
Се појави како принцеза со рози во косите
И со боженствен глас, со убавина што боли,
Го рецитираше бесмртниот Сергеј Есенин (1893-1925)
Ти од тогаш, засекогаш стана, мојата Mademoiselle Лили,
Мојата Исидора, мојата Шагане, мојата Ана Снегиња,
Мојата Лорелај, мојата Анабел Ли
Кога во овациите на Амфитеатарот, што ти беа упатени тебе
Ти пријдов и ја допрев твојата рака
Ти го отвори моето срце,
Го отклучи љубовниот затвор
на мојата младост рана
Via Sacra Liliana

САН ФРАНЦИСКО И
СВЕТСКАТА ПОЕТСКА РЕВОЛУЦИЈА
ИЛИ НЕВОЛУЦИЈА

Нема ништо заедничко меѓу Сан-Франциско
И светската револуција или неволуција
Ако не сте го читале поетот дрво – Џак Иршман,
Внатрешниот дисидент на Бит-генерацијата

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Заедно со Гинсберг, Керуак
И сè уште живиот доајен Ферлингети

За Џак Иршман со години мислев дека сам по себе
И сам за себе, и во име на целото човештво
Пее за двете точки на т.н. Модерна Цивилизација:
Револуција и Неволуција
Базирана на тиранијата на парите

Неволуција е збор што не постои
А го измислил самиот Џак Иршман
Тој збор ќе ве натера длабоко да се замислите
Пред иднината на светот
Со вас или надвор од Вас
За што се определувате Вие
За Револуција или за Неволуција?

ПЕTРЕ М. АНДРЕЕВСКИ
СЕ ВРАЌА ОД КИНА

Некаде околу Орвеловата година 1984
Едно од најголемите имиња на македонската литература
Петре М. Андреевски
Со кого имам чест да бидам роден во исто село Слојштица
Се врати од Кина и ми донесе два камени печати
На едниот беше името на нашето село
А на другиот моето име

Еве ја приказната на Петре М. Андреевски:
Бидејќи на Балканот не можеме да се разбереме,
Кој што е, и кој од каде е
Кога го изговорив името Слој-шти-ца
Пред каменорезачот на кинеската азбука,
Тој како да се сепна и така од срце се насмеа
Што преведувачот едвај успеа да ми преведе до крај
Слој-шти-ца е место што се споменува
Во средновековен кинески анонимен роман:
Шиу-цуан што значи: на Работ на водата.
За кого над 1000 години никој не може да открие
Од каде е, и како е можно од секој еден збор
Да се раѓаат илјадници други
Формирајќи едно раскажувачко чудо од гранки, до небото
Што ни дотогаш, ни оттогаш не е познато во Кина.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Јас си помислив да не е случајно грешка во изговорот,
вели Петре,

Но тој тврдеше дека не е.
Јас му раскажав за едно семејство од Слојштица
Што со векови ги викаа Китајците
Ѓаволот ни ора ни копа туку пишува анонимни романи
Како што е случајот со приказната
Кога му се родил татко на Итар Пејо
И по една тиквина дршка,
тргнал дури до небото да го бара татка си

Можеби таа приказна стигнала од Балканот дури до Кииа
Затоа чувај го печатот, ми рече Петре
Ти ќе дочекаш
Можеби Кина е единственото решение за
Балканското прашање
Како што стојат работите
Јас ќе морам печатот да му го предадам на син му
Сергеј Андреевски
Или пак на моите синови: Константин и Илија
За секој случај,
Чекајќи на кинескиот одговор на Балканското Прашање.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Панде Манојлов

ЅВЕЗДЕНА ЉУБОВ

Никој не ќе ми го прости татковинското,
ниту ѕвездената љубов што во мене тлее,
како што никој не ќе ги прости гревовите
на мојот народ легнат под сенката на јадот!

Тука ми е „гра“ пушката, обесена на ѕидот,
тука ми е и сабјата што блеска како сонце,
тука ми е и од Гемиџиите аманет-динамитот,
тука ми е в срце и слободата или смртта...

А никако крст да сторам, рака да подадам,
да земам сабја, нежно личотија да £ галам,
да дофатам пушка, динамит в појас да ставам,
да бакнам знаме, клетва за Татковината да дадам!

Месечева светлина низ прозорец скршен ѕирка,
ме буди од сонот а никако буден на нозе да станам,
да завиорам душа, јас ајдук, над ајдучка гора,
да разиграм срце, јас комита, со комитска песна...

Камбани бијат, не будат, а ние будни не сме,
небото грми, земјата мајка во очај ни татни,
и пак, гуша за гуша братски си вадиме душа,
не гледајќи ја бездната што катаден нè голта!

Како да не мислиме ништо во ветровито време,
како да не мислиме што другите нас ни мислат:
како сè да е бесмислено кога педа по педа ни земат
и од родни куќи, од родна стреа, од своето нè бркаат!

О, брату мој, од иста мајка и од ист татко семе:
Сал прегратка братска, знај, силно нас ни треба,
знаеме кој сме и што сме и од кое гордо племе,
а Татковината треба да биде на потомците и наша!

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

МАКЕДОНИЈА МРТВА НЕМА ДА БИДЕ

Како евтин дар
ни е судбината
во самракот
и ветерот што ѕуни,
како сноп е таа
без јажица
растурен во јуни!

Катаден
зборот на нашите чеда
е исполнет со тага
без насмевка,
полн сиромаштија
и жал за татковината
што ја губат!

Поблиска
ни стана Австралија
од дедовите ниви,
уште поблиска
и Шведска
и Германија
од родните стреи!

Ги немаме
уздите в раце,
огламникот сега
друг го влече
кон провалии,
кон стрмнини
и бездни...

И пак нè делат
и пак нè селат
како делбите и селидбите
вечност да ни се –
бесилка
и свилено јаже
за тенок врат...

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Да се сакаме меѓу себе
мој народе страден,
да се сакаме македонски
додека нè има,
само така
Македонија
мртва нема да биде!

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Кире Неделковски

МАЈЧИН ЈАЗИК. ПРОЧИСТУВАЊЕ

Во него има премногу тагувања
Од предците кои ги познававме
И уште повеќе од оние кои не ги знаеме.
Премногу мечтаења кријат зборовите
Во својата длабока историја
Во Утробата од векови.
Кријат тврдоглава храброст
Да не заборавиме
Каде сме и кои сме
Со својот мајчин јазик
Кој се збогатува и прилагодува
Низ устите на новото време.
Невидлива Река е лексиката
Говорот не познава граници
Се прочистува низ Песокот
На дијалектите на народот
И се чува како национално Богатство
Како чиста вода која лекува
Од Заборавот.

НОЌЕН ЛЕТ МИ Е ЖИВОТОТ

Најлесно летам со мислите
Се возбудувам се охрабрувам
За секоја дестинација
Си наоѓам оправдување и причина
Да долетам до следното задоволство.
Проверувам разни Извори
Зборови одамна запишани
Заборавени и избришани
Од правот на времето
Од густата кал на историјата
Препишувана и допишувана
За малото да изгледа големо
А големото да се претвори во лажно.
Тажно е и тешко е

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Кога ќе се открие вистината
Зафрлена и закопана
Во многуте Гробишта од книги.
Ги откривам своите стари пријатели
Со кои сум растел меѓу страниците
Патувајќи љубопитно
Ноќе
Над нови мориња
Над нови континенти
Од сознанија
Каде се собираат починатите творци
На тркалезната трпеза – невидливата Планета
Создадена само за нив
За да ги разменат големите разлики
И размисли
Меѓу можното и безмерното во душите.

ВОЗБУДЕНИОТ ПОЕТ

Тој добро си знае
Кога е Повикот вистинит
И тргнува будно кон него
Да го види и допре
Чудото
Кое му ја разбуди душата
Му ја вознемири жицата
Меѓу мислата и раката.
Сака сè да запише
Да провери и измери
Длабочина и тежина
На зборовите кои останале
Како материјал за Градење
На новиот Град од стихови
На брегот од езерото
На брегот од времето.
Вознемирениот поет си знае
Што оживеал
За да се бранат еден со друг
Од новите цврсти Бедеми
Да се довикуваат
Од едниот до другиот
Век.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

КУЌАТА НА РОБЕВЦИ

Широка душа има овој народ
со голема Гостинска соба
за да ги собере пријателите
од едното море до другото
од едното езеро до другото
и уште да остане место
за некој
добронамерен.
Длабока душа има овој народ
подлабока од околните мориња
подлабока од околните езера
за точно да памети
кој е за слатко од охридски смокви
а кој за затворена порта.
Широка душа има овој народ
затоа
долго.... памети...

ЗАДГРОБЕН ЗАЛИВ

Во него се Шетаат
Оние кои не можеш да ги сретнеш.
Овде си ги продолжуваат навиките
Да си наоѓаат задоволства
Од другата страна на Животот.
Заливот им е отворена Книга
Низ која ги согледуваат
Сопствените остатоци
И евентуалните духовни дополнувања.
Молчат и размислуваат
Сакаат низ тебе да говорат
Да те дополнат
Со совети и сопствени искуства.
Сакаат
Да бидат спомнати
Да бидат предвидени
За повторно Враќање
Кога ќе бидат
Сосема подготвени...
Голем е Господ...

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

СКАЛЕСТИ ГРОБИШТА

Како отворен амфитеатар се
секој може да влезе
и да ја слуша тишината на животот –
да го види крајот на патувањето
да ја почувствува исушената вода
и завршувањето на морињата.
Скалестите гробишта се Тајни –
крајот на земните соништа
те водат само Нагоре
каде што почнуваат нови Заливи
нови Предизвици.
Одовде
убаво се гледа светов
и Горе и Долу
за да бидат сите задоволни
и живите и починатите
да си Продолжат
таму
каде што Застанале.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Зоран Пејковски

ИСКУШЕНИЕ НА ЖИВОТОТ

Одлета како мисла
во небеските царства,
непокорна и силна,
замина телото
во вечноста
на колебливоста,
за да остане
твојот дух,
овде со нас.

Ги прелета Ти
сите гори,
и на сите планини Ти
се искачи,

И сите мориња, Ти
ги преплива
за да се вратиш
меѓу своите
барајќи ја вистината,
оти Ти
стана искушение на животот.

ТВОЕТО ВРЕМЕ

Чекорите ми стежнаа,
што ме водат
низ остатокот
на времето,
сакаат да го
стасам твоето време,
а не можам,
оти ми замрежи
погледот,
протнат
низ бистрините,

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

низ вистините,
низ светот,
за да го сокријат
мојот
од твојот свет.

И така изморен
од туѓи неверувања,
а сопствени страдања,
да ме одведат
во конечноста
и вечноста,
низ тајните
патишта на соништата.

Како сега
да ги гледам?
сите светови
скриени
и од моите
и од твоите очи,
извадени
и одведени
во некои други
севселенски пространства.

ДЕТЕТО ВО МЕНЕ

Од кои небесни пространства,
од кои недогледи
го следиш она палаво дете
во дното на погледот,
со магијата
на отсутноста.

Можно ли е
да се преврти животот
во огледалото на светот,
па да се врати изоденото
на последната страница
во љубопитното око
на детето
што не ја есапи
смртта.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ВРЕМЕ Е ДА СЕ БИДЕ ДОМА

Дождовите доаѓаа
и ги плакнеа мислите,
толку моќно
и безгрешно,
за длабоко во свежините
да го расплодува
спокојството
на претскажаното.

Чинам, тогаш
беше време да се биде дома,
кога ти го сонуваше
неизоденото
и смислуваше разни мерки
и начини
да ја премеруваш Вселената,
со возбуда на галеб
што ги надмудрува височините.

Постојано,
постојано се враќаше
во бесконечното,
брату,
за да го подариш
својот дом на поколенијата,
затоа што
одамна ги знаеше
сите тајни сили
што извираа
од милениумските огништа,
што единствено
само тие
те обеспокојуваа.

Чинам, тогаш
кога предвреме се врати дома
ти низ соништата,
знаеше
дека беше време да се биде дома.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

САКАМ ДА ЈА ЗНАМ

Сакам да ја знам
вистината
за човековата немoќност,
и за солзата,
зошто така
извира,
кога боли душата.

Сакам да ја знам
вистината за сè,
и зошто,
ме праќа
во заробеништво,
та ме набркува
како робје
испратено
во устата на ѕверот.

Чиста мисла
сакам да знам,
оти таа нема
да ме убие.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Мирјана Стојановска

ИЛУЗИЈА НА ТОПКАТА

Почнав да патувам
на фантастичната топка
од каде како на подвижна камера
ми излегува целиот свет на дланка.

Топката почнува
забрзано да се врти,
гравитацијата заостанува
неколкупати,
сė да лета и лебди
да се допира и одбива
во отсјајот на
стаклената топка
што наликува
на нечија играчка
и прашање на време е
кога таа ќе падне
како топка
од рацете
на некое дете.

Чудно е што
веќе никој не се иритира,
никој не е амбициозен,
сите тивко дишат
низ порите на тој
страотен меур
од сапуница.

Мене ме воодушевува
естетскиот призук
на тие топчести форми
во безвоздушниот простор
во кои препознавам
естетизирани облици
на физички тела
па дури и интелектуални форми
кои како да постојат
само лапидарно

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

и не се натпреваруваат меѓу себе
туку само се насладуваат
со сė околу себе.

Топката продолжува да се тркала
и во третата димензија само паѓа,
сите се невини,
сите фрлаат топки со слична големина
и боја.
Која е реалната топка ?!

„И“

Буквата „И“
во мојата глаголица
е претставена со рамнокрак

Триаголник
чиј врв
свртен надолу
го допира
Кругот
и личи на истата буква
од латиницата.

„И“ секогаш е во друштво,
„И“ отвара врати,
„И“ е премин,
„И“ е постоење
и дава можност
за проширување
на вселената на буквите
на вечното недоразбирање...

ДВА

Под бројот 2
во сликовиот преглед
на критско-микенското писмо,
стои Крст,
под број 38-Триаголник,
а 67 е Круг
и нивни варијации
во уште дваесетина знаци.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Во сликовитото писмо на Маите,
круговите се застапени
како фрагменти
на таканаречените букви-профили
во животински крик.

Иконичното словенско писмо
во континуитет продолжува
да ги поддржува
спомнатите знаци.

Чудно е што Крстот е втор знак
во абецедата на цивилизацијата
од вториот милениум од пред оваа ера.

Како ли бил превртен светот
и ние да го превртиме
до таа мера?!

БРОЈКИТЕ ЗБОРУВААТ

Бројките се постари
oд буквите...
На коска од палеолид
запишани се зарези
пред триесет илјади години...

Бројките стојат пред буквите,
но тие не означуваат апстрактно броење,
туку повторување на единици...

Таква цивилизација
е мојата.
Кај мојот народ
бројат само тоа што сакаат
и сè друго
множат со нула.
Сега,
Нулата им се заканува
на оваа цивилизација
со броење
едно
по едно...

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ТРАНСФОРМАЦИЈА

Триаголници во круг
како крупни никулци
на првиот и последниот слог,
ги бираат сите оние
кои се нижат во низата
на Аз, Буки, Веди...
Кој тука глаголи?

Триаголници во круг
го исправуваат мојот дијаметар
до прав агол
за да направат Крст
и ново значење
на добро познатиот
КОД.

ПРОВОКАЦИЈА НА БУКВИТЕ

Старата џамија изградена на темелите
од црквата на Широк Сокак
кај Саат Кулата,
криела ковчег со пари.

Сите ги интересира
тој ковчег
и никој не прашува:
Зошто оваа џамија
остана да зјапа,

Зошто никој не ја реконструира
црквата ниту како макета,

Зошто ковчегот остана празен
а буквуите
како стапови –
сите ги прескокнуваат.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Даниела Андоновска-Трајковска

ВЕЧНОСТ

Цела вечност пред нашите очи ширум затворени
села опожарени здивот го испуштаа,

и во пепел се повикуваа,
и по лицето кое се грчи пред смртта

се препознаваа, се прегрнуваа, се бакнуваа...

Цела вечност со копјата нарамени
го искачуваме ридот

за да дознаеме што има зад него,
за да се препознаеме повторно по не знам кој пат
и да си ги речеме нашите вистински имиња,

да се прегрнеме и повторно да не се познаваме,
сè до наредната вечност.

Цела вечност
ја следиме црната сенка,

за да поплачеме со засенетите,
за да £ го пресретнеме патот

и да го подврземе во еден јазол со една клучка.

Цела вечност несоницата
на криви патерици надената
трча за да ја закаса вистината
и да £ се пикне под кожа.

И тогаш во еден агол стуткана
темнината си ги прекаса усните,

ја голтна локвата крв која £ го замати погледот,
го скрши огледалото

поставено на ноќната масичка
и ги виде своите 100 насмевки

како £ се потсмеваат
негирајќи го нејзиното постоење.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ТЕМНИНАТА

Те прашав на утрешниот ден
откако крвта го обои небото
и ја исфрли постелката
насмеана од првиот плач

оптегнат на струните на првата виолина
и последниот глас на контрабасот.

Те прашав на утрешниот ден,
откако ги замижав очите

за да го видам новиот свет што полека почна да се оддиплува.
Се насмевнав и те погледнав –

помудра и постара за цела вечност.

Те прашав на утрешниот ден,
за сите твои раскрвавени и премрзнати колена,

за сите твои изгубени патокази,
за сите твои погледи упатени кон небото.

Душите кои љубат да ја помирисаат празната лулка,

срцата кои лежат во пазувите на мразот и

очите чии солзни жлезди се рудиментирани

и тие го чекорат својот пат кој ќе ги соочи со вечноста

и ќе пресече со сабјата на себеспознанието

за да се родат повторно

и да ја вкусат правдата по свој избор.- ми рече.
Затоа небото си го прекаса јазикот

и потона во молк.

Те прашав на утрешниот ден,
додека парталавото здолниште на сонцето се вееше на ветерот,

а ноќта легнуваше да се почине.

И тогаш ми кажа.
И јас спознав

како темнината ја поткрева раката
и ја извлекува светлата топка од градите на човекот со качулка.

И ми кажа.
И јас спознав

како Tаа – темнината гледа со очи на лилјакот
кој живее во ѕидот на нашата куќа.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

И ми кажа.
И јас спознав

додека го вкусував златото распослано врз стаклото од прозорецот.
Погледот цврсто ја држеше рамката која го определуваше

со застрашувачка закотвеност
со страв повторно да не биде одземено доенчето,
додека лилјакот се обидуваше да ископа дупка

во ѕидот
за да се напие од сончевината

и да ја вшмука во својата утроба.
И ми кажа.

И јас ја спознав
– Неа.

ТЕМНИНАТА.

БЕЗВРЕМЕНА ПРИКАЗНА

Прва глава

И ти ја спозна
– нејзината тупаница забодена во сеќавањето.

И ти ја спозна
– нејзината црна боја со која го демнеше цветот,

ја прегрнуваше свеќата,
£ се закануваше на зората,

ја голташе ѕвездата,
ја претопуваше насмевката.

И ти ја спозна
– нејзината заводлива игра
со високи потпетици,
широки колкови

и усни кои ги пресретнуваат оние со очи врзани околу појасот.

Те заболе замижувањето на светулките,
заталкувањето на душите,

калта под прстите на кралевите
и сенката на питачите.

Потпри се на моево рамо,
заедно ќе ја исплачеме

болката.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Втора глава

Светлината
(спротивно на сите очекувања)

замавна со остар меч во нејзините очи на лилјак,
во нејзините црни дупки,
во нејзината Ахилова пета!
Крвта £ го изми погледот...
Вкочанетоста во колениците

£ помогна да сфати дека не е сама
и единствена
и семоќна.

Молитвата £ ги погреба мислите...
Насмевката £ ја заши устата...

Трета глава

Исплашените потковици трчаа во галоп
за да се стигнат себе си
и да си забодат нож
недалеку од срцето

не знаејќи дека ја потпишале својата смрт
многу време пред издишувањето.

Ситните камчиња се собираа околу средето
– сонуваа за карпата.

Водата и понатаму ја раскажуваше својата безвремена приказна,
цртајќи концентрични кругови

– еден црн,
– еден бел,
– еден црн,
– еден бел,
– еден црн

– еден
БЕЛ...

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Гордана Стојаноска

ПОЧЕТОКОТ НА КРАЈОТ

Цела вечност го сонувавме армагедонот.
Со гласот на илјадници фурии, во кошмарот,
врескаа пожарите на болката во нашите души

и нивните вжарени, немилосрдни прсти
лазеа по тлото во кое спиеја неродените визии.

Цела вечност ја гоневме троглавата ламја
која влегуваше низ портата

на најцрната, непроѕирната полноќ,
слепа како неа,

и се обидуваше да ја спепели розата
оставена да го дели крварењето на новото раѓање,

наутро, со истокот заедно.

Градите ни се поткреваа во молитва за здив
во ожежениот воздух,

горчината беше бесилка на грлото,
на местото на кое срамот става јарем

на душите на недолжните,
цела вечност го држевме мечот на слободата,

исправени наспроти ноќта
облечена во сенка која го сокрива патот.

Цела вечност ја превагувавме желбата на големите
во едната рака

и цената која ја плаќаат малите во другата,
научени и во најдлабоката тишина
да го чуеме лелекот со срцето,

сами, среде темнина
во која не прокапува шепотот на вљубените,

темнина во која уморниот калуѓер
не коленичи пред олтарот во ноќна молитва,

во која не се смеат засопнатите жени,
не блудничат грешните

и не сонуваат праведните зашушкани
во свилата на убавата мисла.

Цела вечност стражаревме наспроти неа,
која е еднаква на ништото,

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

помножена со лакомата нула,
изгладнета со желбата за моќ

и жедна за солзи…

Цела вечност ја чувавме несоницата
како амајлија во пазувата
и со граничарска тврдотија

под која храбро срце ја љуби убавината,
на работ од ноќната мора,
ги држевме очите отворени.

И таа се огледа во нив,
ноќта, темнината,

и се преплаши од својата грдотија...

ПРАШАЈ МЕ УТРЕ...

Прашај ме утре,
откако низ крв ќе исплива сонцето

и ќе ја надене својата круна
на челото на највисокиот врв,
каде се сретнав со темнината...

Прашај ме утре.
Полесно патуваат зборовите кон светлината,

откако преспале во гробот
над кој тажев за човекот кој не се ни родил,
а живее за да му се потсмева на раѓањето...

Прашај ме утре,
за сите сенки во кои го одболедував студот,

за сите крстосници на кои го искусив залутувањето,
за сите полиња на кои ја истагував самотијата,

прашај ме за сите прашања
кои ги запишав на небото, го молев,

да ми каже зошто има души, толку сакати,
што од лулката го крадат последното,

зошто има срца кои се токмат со каменот,
зошто има очи кои се суви како пустината

кога пустината се спрема да убие.
А небото остана немо...

Прашај ме утре...
Кога златната армија ќе тргне надолу по планините

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

и ќе ги соблече сенките од долините,
откако утрото ќе си го испартали

здолништето на работ од изгрејсонцето
и ноќта ќе одмаршира на запад

за да демнее во неговата сонливост,
и ќе ти кажам...

Како темнината ги краде туѓите ѕвезди од градите
и во очајна желба за само една искра,
го пара небото и со прегорени усни

ги бакнува секавиците.

И пак слепее...

Ќе ти кажам кога Обзорот зазорува.
Полесно ми е да проговорам

за слепилото нејзино
додека гледам како се позлатува светлината

која никогаш не се родила
во нејзините очи...

ИЛУМИНАЦИЈА

И јас ја спознав – Неа.

Таа ми ги гасеше светулките
кои ги оставав да бдеат на прозорот
за да ми се вратат залутаните души,

таа ми ја туркаше раката
која ја пружав за да дадам патоказ

и ги одведуваше блудните
далеку во мочуриштето на безумието.

И моето срце го спепелуваше болка,
зашто јас го гледав она за кое таа слепа беше:

денот посветол дотолку ќе биде,
колку што темнее повеќе суштина нејзина,

зашто јас го сознав она,
што нејзината мисла не го ни допре:

така ќе се раздаде
и на секој трн кој никнува каде што гази,
на секое коленце на кое бодеж се гнезди,
див, смел и прекрасен цвет ќе се насмее,

кога таа ќе си оди.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Ја спознав – неа...

Беше несвесна дека ѕвездите, без неа,
ќе бидат само обледени силуети,

беше глува за бескрајот
кој се одѕива во нејзината длабочина,

беше слепа за сонот
закачен за нејзината наметка,

беше нечувствителна за спокојот,
дар од тишината нејзина.

Ја спознав – неа...

Никогаш не ја гледаше
опачината на својата дланка

и не ја читаше судбина своја на неа.
Со безумна страст грабеше напред,

кон врвот, кон пиедесталот, кон престолот,
кон круната, по цена на сè!

Ја спознав – неа...
И се помолив за неа.

Додека се качуваше кон својата желба,
високо, високо,

на местото на кое доаѓа денот,
а тој £ е непријател.

Ја спознав – неа...
И ја сожалив.

Никогаш не научи,
на престолот – благословените седат,
а благословот со солзи се плаќа.

Никогаш не научи
на посветените на вистината круната е,

а крвта е цената на вистината.
Никогаш не плачела од радост,

ниту крварела од болка.

Ја спознав.
Во мигот пред да £ се насмее светлината

и да ја убие...

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Елизабета Јончиќ

ВАЈАР

Стигнав на висорамнината
околу мене стравотија
во опулот спуштен надолу
ја гледам природата на стравот

Високи борја раззеленета јад
и грмушки разни од сопки
засопнати од сопствениот гнев.

Среќа што не се исушив
во чекорењето низ угорницата
што не се сплеткав низ борјето
што не се сопнав во грмушките.

Што можам без стеснување
да се испружам
колку сум долга и широка,
на висорамнината од удобноста

Со вештината од лисицата
да се спогодам со животот
да не ме враќа наназад

Зашто цврсто сум решила
убаво да ја извајам глината на утрето
во цврста фигура на прогресот
да нема случајности
да нема премоделирање...

ВИСОКО И НИСКО

Птица, со раширени крилја
владетел на висините
слобода во духот
совршеност во летот
од вишнеење кон небото
до стрмолење кон земјата

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

вешта проценка на можностите
во израмнувањето
на високото и ниското
идеална средина
управувана од инстинктот.
Трева, со жилави корења
владетел на заборавеното
слобода во закоравувањето
совршеност во растењето
од распостелувањето врз земјата
до раскинувањето на постелата
вешта проценка на можностите
од прегазувањето
на надворешното и внатрешното
идеална средина
управувана од опстанокот.
Даб со разгранети крошни,
владетел на издржливоста
симбол на енергијата
застанат во средината
птицата да се одмори
тревата да се засолни.
Така е со векови.

ИСПОВЕД

Ги сакам буквите,
нивната својственост
да ги образуваат зборовите,
во богатство неистрошливо
во лек за секоја болка
во песна за секоја радост
во надеж за секоја тага
во сарај за секој човек,
ги сакам зборовите
и нивната својственост
да ја искалат мислата
да ја обвијат, да ја измијат
со извори непресушни
да ја напојат да потече
како единствена сила
поттик што дарува
за подобро утре

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ги сакам речениците
и нивната моќ за искажување
низ буквите и зборовите
волшепство од бесконечности
неограничени можности,
нема препреки, нема запирања,
само љубов што ја исполнува душата,
во кошници од чувства измешани
за секоја исповед што од нив се создала.

СВЕТЛИНА

Како мали крадевме светлина
ја грабавме фатка по фатка,
се смеевме, подскокнувавме
се криевме во темно
ја пуштавме
да ни засвети...
А темница никогаш немаше.
Секогап грстовите ни сјаеа
и очите со нив ни сјаеа
и лицето со нив ни сјаеше
дури срценцата ни подигруваа
во ритамот на возбудата
само детството што ја создава.
Никогаш не се стемнуваше
зашто толку многу нафаќавме
фатки, и фатки,
грстови и грстови
за сите што ги сакавме
да ги накитиме, да ги заѕвездиме
да ни сјаат засекогаш.
Полека пораснавме
фатка по фатка сега
од животот грабавме
некогаш плачејќи,
некогаш смеејќи се,
додека се криевме од темно
видовме
дека и ѕвездите се гасат и паѓаат,
светлината иста останува
да ги мами децата
да ја крадат како ние некогаш.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Биљана Т. Димко

НА ХАНА

„Затвори ги очите,
замисли го морето
од брегот, па сè до хоризонтот.
Нема твојот поглед крај, нели?“
Ниту пак мојата љубов за тебе.
Ноќва те нема, самотијата до мене
во река ме буди...
добро е тоа што бар едно сонце грее,
него можам да го колнам и молам
што виор беснее во градиве.
Не плачи, ти си во секој сон
и животот и смртта го носат твојто име.
Земи ме каков што сакаш
те љубам и не бирам...

ИЗВЕШТАЈ

Чај од магдонос
и таблета за контрацепција
суштина која нема смисла,
а ти си ја нудиш за појадок.

Секоја секунда го троши постоењето
додека иташ да го прегрнеш,
и да ги вкусиш жаровито неговите пулсирања.

Фрустрации и колебања летаат на сите страни
и твојата нечесна природа дури се противи.

Полетуваш, леташ, паѓаш, се рушиш..
одново, секој миг...
сакаш да воскреснеш, а да не носиш крст.

Сакаш да љубиш, а да не бидеш глупава,
ама, сакаш да се дадеш, ама се плашиш
да не не останеш цела...,

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

а твојата мајка
не беше ни половина убава ни паметна ко тебе
ама подготвуваше појадок за дузина.

Ти си ничија, ама ни своја не си.
Заборавена си од трговец на дрангулии
или стопирана коагулација...

НА НЕБО

Да можев да ја заборавам одмаздата,
можеби и ќе можев да љубам во животот
... но очите ми се нагледаа крвави бајки,
и дури не умрам со сопинав од сувото злато,
сега е полесно,
после животот имам време за тебе,
ти ветувам,
цела вечност ќе те љубам,
тука времето не знае за старост...

ПОМЕЃУ ДРУГИТЕ

Разделена, угнетена
бедна и сиромашна,
но сепак силна и храбра.

Заборавена, оттуѓена
скроена кукла,
парче на мислата клета,
а родот бега барајќи некоја друга.

Погледни беднику, ти што бегаш
А и зошто бегаш?
Си се родил таков и знај, таков
дека и ќе умреш.

Слушни го гласот на сиромашната,
дај £ утеха.
Одземи £ ја тагата,
допри ја со своите дланки,
бакни ја со своите усни.
Нека биде тоа татковината твоја.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

БЕДА

Горко
им се
потсмевнувам
на сиромашните,
на гладните
и босите.
Кога би
знаеле за
мојата беда,
би испопаѓале
од смеа.

ЕВЕ МЕ ПАК

Ко прашина лебдам.
Го барам она што веќе го немам.
Скриени желби.
Залудно сè било.

И еве ме пак,
до стравот повторно стојам.
И еве ме пак
со срцево војни водам.

Преплашена срна сум
која бега.
Барам начин да те
заборавам сега.

Еве ме пак
пред тебе стојам
во твоите очи
јас куп ѕвезди бројам.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Никола Илијовски

ОДДАЛЕЧЕНА ОД СЕНКАТА НА СОНОТ

Далеку си ти
оддалечена од сенката на сонот
Илузија опиена од виното на немирот
кај што те барам
за да не те најдам.

Инспирација си
предвидлива како ноќта после квечерината
Еден илјадити дел од мистеријата
од загатката
од испарениот дожд на љубовта
што го разбива молкот.

ВРЕМЕ

Талкаме по загубеното време
како две комети околу иста планета
Илузија е тишината помеѓу две незадоволства.
Денот и ноќта се еден меч со две сечила
Пруст живеел сè додека пишувал
Ова време е наше време.
Пишувам простум додека мастилото ја добива формата
Нашите гласови се букви расфрлени во просторот.
Минута си што не поминува
од илузија до стварност што изминува.
Нашите тајни се запишани по маргините на сеќавањето
Уличните сијалици се млади месечини во маглата
И овој свет е волја вдлабена во космосот.
Само мислите понекогаш се менуваат
а исти се – низ просторот со ветерот што изминуваат.
На крајот од векот ќе дотечат нови реки на спознанието
и ние ќе го откриеме тоа што сме го заборавиле.
(Притаена си како порок на кој не му се наоѓа лекот)
Тенка е границата помеѓу запишаното и избришаното
како растегнат конец помеѓу времето и векот.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ДОАЃАЊЕ

Квечерината е под опсада на ноќта
Доаѓаме како исплашени гласови од немирно море
Пред нас е непознатото.
Твоите пупки се стврднуваат под гравитацијата на возбудата
Ако погледнеш назад
ќе пронајдеш пламен постар од времето.
Се разминуваме по патиштата што се стеснуваат,
нè прогонува тишината помеѓу две секавици.
Ние сме тоа што сме и ништо повеќе.
Орбитираш околу мојот сон
како црвена месечина
Ништо не е залудно во оваа приказна што се брише и пишува.
Лежиме во непокосените треви на осамата
Ни се смее голотијата на сонцето
небото синее, кожата темнее
Те чекам
додека цутат кајсиите
под облакот на утрото
додека поштарот ги носи писмата на твојот пролетен опиум
Сè уште живеам со помислата
дека се враќаш кога заминуваш
од кај огновите што пламнуваат од пепелта
додека сонцето изгрева од своето заоѓање.

НА ДРУГАТА СТРАНА НА САМОТИЈАТА

Ќе те чекам на другата страна на самотијата
каде што две паралелни галаксии
се спојуваат во една голотија.
Таму нашата љубов
ќе биде единствен порок.
Твоите гради вечно ќе се судираат
со моето лице и јас ќе заборавам на светот.
Вселената ќе самува над нас
како небо без месечина.
И тишината од ден на ден
ќе станува сè поретка и поретка
како капки на прозорец
што испаруваат
на силно сонце после невреме.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ПОСТОЕЊЕ

Утрото мириса на кофеин
Постоиме во дел од секундата
како заборавен сон за далечни времиња
Ги ставаме иницијалите на хартиите што потпис значат.
Правдата ползи пред вратите на судниците
Една жена се сеќава на претходната ноќ
и сонцето воздивнува пред привидот на копнежот.
Постоиме по службена должност.
Планетите чекаат да бидат откриени
Вистината е секогаш релативна.
Сонував море без дно
и љубовници заколнати на вечна голотија без сон
Секој живее во своето време
Сè друго е само присетување.
Постојат недовршени работи и пред постоењето
(Постоиш за да ти пишувам).
Сите стихови му припаѓаат на музите.
Две деца ги откриваат песните на Џон Ленон
и светот е побогат со двајца сонувачи.
Напуштени се ридовите и таму плачат последните скакулци на есента
Постоиме по службена должност
како ветрови пред невреме.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Љ
уб

и
ц

а
М

еш
к

ов
а-

С
ол

ак

Ц
ик

лу
с

„
И

гр
а-

пр
ед

ел

2“
,

„
Н

ов
о

ра
сп

ол
ож

ен
ие

“
,

5х
16

ко
м

б.

те
хн

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Веле Смилевски

ЦРВЕНА СВЕТЛИНА ОД КАМИНОТ

Јурак никогаш не беше толку многу нервозен како таа студена зим-
ска вечер додека ја очекуваше Азра во мотелот „Бели ноќи“. Се растрчу-
ваше низ ходникот, излегуваше надвор, со нетрпение чекаше да засветат
фарови на возило на автопатот од ко|, надолу, крај густата редица од то-
поли, околу обрастени со капини и шипје, се изделуваше тесен калдрми-
сан пат што водеше до мотелот. Во салата за гости, веднаш до каминот,
на долга маса, со Тихомир од Машкото друштво „Осамени срца“, седеа
шест жени кои пред еден час Авни ги довезе со комбето од Прифатниот
центар за странци. Лево од нив, во малото сепаре, изделено со ниски, сти-
лизирани столбови од дрво, разговараа Киријаз и Софија, жена во поод-
минати години, службеник во одделението за односи со јавноста во Аген-
цијата за екологија во урбаните средини. Гестовите со кои беше гарниран
нивниот разговор оставаше впечаток на неспокојство. Двајцата ги имаа
потпрено лактите на масата, образите ги имаа спуштено во дланките, се
гледаа лице в лице, одблизу, и зборуваа сосема тивко:

„Јани ми беше се,“ рече Софија, ги спушти рацете на масата и се
врати наназад, потпирајќи се на столот тапациран со зелено кадифе. „Ми
беше и маж и љубовник, иако имав и маж, како што имав и љубовници.
Те имав и тебе. Сите вие бевте други луѓе, а Јани ве заменуваше. Вие бев-
те поинакви во сè, а тој го надополнуваше пустошот што виеше зад ваши-
те празни зборови и постапки. Беше добар. Беше човек.“

Киријаз отсутно го слушаше кажувањето на Софија. Таа го забележа
тоа, но чувствуваше потреба за прв пат сега гласно и отворено да го каже
своето мислење без да се надева дека тоа ќе измени нешто во нејзините
односи со Киријаз.

„Јани направи многу,“ продолжи да зборува Софија. „Ми го врати
чувството за срам. Доцна сфатив дека срамот е нишката што нè поврзува
сите и знакот според кој се разликуваме едни од други. Според некаков
морал. Лажен ќе речеш, знам дека така ќе речеш, и нека е така, но, сепак,
морал, некаква норма, разбираш. Сега се чувствувам како птица која се
вратила во своето јато. Сега сум нормална жена која знае да се срами и да
си простува себеси, како што секогаш им простуваше на другите, сега сум
жена која знае да се радува, жена која знае да плаче. Или, ако сакаш да ти
го кажам тоа отворено, сега не сум жена за тебе. Не сум жена каква што
ти сакаш.“

„Каква што јас посакувам!“ тивко, како за себе, рече Киријаз.
„Каква што посакуваш?! Ти тоа го рече, не јас, и ти си во право. Јас

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

секогаш бев посакувана од тебе, но не и сакана. Тоа ме убиваше. Но и ме
накреваше, ме исполнуваше со сила да се вратам кон себеси, да се испра-
вам пред тебе и да те плукнам. Еве вака...“ И го плукна.

Киријаз се бришеше од плунката што мирисаше на застоен воздух
меѓу расипани заби и гледаше како £ играат градите, како £ се отвора, ме-
ѓу двете петлици на фустанот, панделката од чипка, и мислеше дека од тој
отвор со лик на очајна уста, од меѓу засушените гради ќе £ излета срцето,
ќе се распрсне, ќе го облее со крв која сега сигурно не е крв туку отров за
човекот што стоеше пред неа.

Софија направи мала пауза, очекувајќи ја реакцијата на Киријаз, и
кога се увери дека тој упорно настојуваше ситуацијата да ја држи во молк,
продолжи со глас на исповедничка:

„Секое легнување со Јани в кревет ја имаше жештината на жарот во
огништето. Тогаш јас бев како вулкан. Силата избиваше длабоко од мене.
Кога свршував Јани ми ја затвораше устата со подлактиците, со дланките,
ми ја потиснуваше устата со градите, а јас го гризев како бесна кучка. Јас
го сакав него. Сето друго што се трудев да го правам со тебе, и со тие око-
лу тебе, беше само последица. Тој беше причина за мојот незаситен апе-
тит за в кревет и остана тоа за сè што правев потоа со тебе и со тие околу
тебе. Вие бевте само бледа сенка на мажот што го сакав. Јас го сакав Јани.
Го сакам и сега, кога не е на овој свет. Често го сонувам.“

Таа не веруваше дека Киријаз ќе има смелост да ја погледне. Тој не
ја погледна, но проговори нешто нејасно, а потоа веднаш се извини за, ка-
ко што рече, „непристојноста на еден шеесетгодишен старец,“ на што Со-
фија му влепи шамар и со тоа заврши сцената, бидејќи таа во истиот миг
стана и со брзи чекори излезе низ вратата на ресторанот, силно удирајќи
ја зад себе.

Шесте жени од Прифатниот центар за странци, што седеа на долгата
маса крај каминот, во придружба на Тихомир од Машкото друштво „Оса-
мени срца“, беа гласни во расправијата околу предлогот за легализација
на проституцијата, и не беа во можност да го слушаат разговорот што во
непосредна близина, во сепарето, го водеа Софија и Киријаз. Кога одекна
плускот на шамар, неколку од нив одеднаш станаа, возбудено погледну-
вајќи кон сепарето, но Тихомир ја испружи раката пред нив како рампа,
давајќи знак за смирување.

Со господинот Тихомир од Машкото друштво „Осамени срца“ Азра
се запозна пред три месеци на една журка што ја организираше оваа асо-
цијација во бараката на синдикалната подружница во населбата Расадник.
Господинот беше на возраст од педесет и две години, со танки мустачиња
и големи уши, високо потстрижен, со необично долги кркми, на средина-
та благо разделени и, речиси, залепени на левиот и десниот дел од челото.
Тој на Азра £ се претстави како менаџер на Машкото друштво „Осамени
срца“.

„Тихо,“ рече тогаш, подавајќи ја раката за запознавање, но Азра не

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

го слушна добро на што тој додаде „Тихомир, Тихо,“ наведнувајќи се над
девојката со широка насмевка и љубезност кои во ситуацијата беа сосема
неприродни. „Некои ме викаат Тише,“ £ шепна.

Азра беше професионалка и така се однесуваше, не оставајќи ништо
на случајности околу проширувањето на полето за работа за себе и за сво-
ите пријателки кои кај неа имаа третман во графи и проценти. Покрај ра-
ботата во домот на тетка Асја во Драчево, и во Нигериското село, таа
многу бргу воспостави врска со Друштвото „Осамени срца“, благодаре-
ние на Тихомир кој за тоа добиваше сосема мал дел од заработувачката и
полчасовна масажа неделно, од една од жените згрижени во Прифатниот
центар.

Беше студена јануарска вечер кога Азра со Авни пристигна во моте-
лот „Бели ноќи“, на излезот од Метрополата. Авни и кажа на Азра дека
жените (ноќта тој требаше да помогне во нивното регрутирање за испра-
ќање во странство и за давање услуги според договорот со Друштвото
„Осамени срца“) веќе ги пренесол со комбето уште пред да падне мракот
и дека тие чекаат во ресторанот.

Кога влезе во полуосветлената сала на ресторанот, во која домини-
раше црвената светлина од каминот, Азра беше убедена дека сè оди спо-
ред договорот. Во длабочината на ресторанот, на мала тркалезна маса, во
придружба на Јурак, млад човек, висок, облечен во фармерки и кафеава
кожна јакна, со очигледна загриженост на лицето седеше Илона од При-
фатниот центар за странци, а веднаш од десната страна на влезната врата
Азра со ракоплескање ја пречекаа шесте жени од Центарот, пред тоа живо
расприкажани со Тихомир од Друштвото „Осамени срца“.

Кога го забележа влегувањето на Азра во ресторанот, Јурак со брзи
чекори и се доближи, ја фати за рака и ја повлече по себе.

„Шемата за вечерва не важи, мириса на лошо,“ £ рече во ходникот.
Јурак беше изморен, блед и нервозен. Брзо потоа го напушти мотелот.

Азра неколку мига стоеше збунета во ходникот, потоа со мобилката
му титна на Нигериецот Џон кој веднаш £ заѕвони и во разговорот £ вети
дека брзо ќе дојде со колата за да ја префрли до Нигериското село. Азра
го замоли Авни да остане до доаѓањето на Нигериецот, за да не биде сама.
Му се извини за менувањето на планот и необично брзо испи неколку ви-
њаци. Пиеше на сметка на Јурак кој £ се јави на мобилен и уште еднаш ја
замоли (£ нареди, всушност) ресторанот да го напушти веднаш.

Авни им се доближи на жените од Прифатниот центар и тивко им
рече да влезат во комбето и таму да го причекаат. Потоа порача палачин-
ка со банана и минерална вода.

„Ќе ја убијам, ќе £ ја пресечам главата со нож, ќе £ ја симнам од ра-
мената,“ му велеше Азра на Авни, веќе пијана.

Авни имаше разбирање за Азра и ја сожалуваше.
„Јас имам осумнаесет години и сè уште не знам кој ми е татко. Таа

курва ми продава чесност. Започнува различни приказни и никоја од нив

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

нема свој крај. Нејзиниот живот ќе има крај многу набргу. Ќе £ го пресе-
чам гркланот. Кврц, и готово.“

„Ханка ти е мајка, а тоа е најважно,“ £ рече Авни, обидувајќи се да
ја смири.

„Јас не верувам дека Ханка ми е мајка. Никој тоа не може да ми го
потврди. Тоа не може да ми го потврди ниту Ханка. Таа нема никаков до-
кумент за тоа.“

Азра стана од столот, ја префрли преполнетата пепелница на сосед-
ната маса, а оттаму зеде празна.

„Слушни ме Авни, таа дошла од Босна со мене без никакво ливче.
Ме родила, да, можеби, но можеби ме нашла на патот, крај некој ендек,
можеби ме украла... Таа, божем ми е мајка. А татко? Кој ми е татко? Која
сум јас? Чија сум јас?“ викаше Азра се погласно. Усните £ потреперија,
потоа ги гризеше, а бесот го истури со удирање на масата со тупаница.

Азра целосно му се доверуваше на Авни. Во него гледаше човек со
душа. Со срце. Авни ја слушаше со внимание и со загриженост бидејќи
алкохолот во неа веќе вриеше и беше готов да прсне во нешто грдо, но го
прифаќаше кажаното со широко, плавно „да, така е да, да,“ обидувајќи се
на тој начин да ја смири и повторно да ја врати на она што £ го кажа на
почетокот:

„Ханка ти е мајка, тоа е најважно.“
Авни уште како дете ги изгуби родителите. Му почина прво мајка

му, не цела година подоцна и татко му. Сестра му Кефсер се омажи многу
млада, на седумнаесет години, и неколку месеци по свадбата со сопругот
Гани замина во Швајцарија, во Луцерн. Оттогаш не се сретнаа. Се слушаа
повремено. Авни се радуваше на своите внучиња кои му се јавуваа на ин-
тернет преку скајп мавтајќи со рачињата за да му кажат: „Вујче те сакаме.
Те сакаме вујче Авни!“ Брат му Неџат, трговец со фирма во Истанбул, за-
гина во сообраќајна несреќа кај Едрене. Откако Авни влезе во екипата на
Круме Волнаровски, неговата златара „Карат“, во Старата чаршија, рабо-
теше формално. Беше човек од доверба. Дотекот што го регулираше и го
контролираше Ниротакис, кај Авни беше истек (прилив и одлив, така тоа
го нарекуваа Круме Волнаровски и Стево Трајчов кои го водеа привреме-
ниот престој на жените).

Кога пристигна Џон со аудито за да ја одвезе Азра во Нигериското
село, таа беше сосема пијана.

Веднаш по заминувањето на аудито, тргна и комбето на Авни со
шесте жени. На првиот семафор комбето сврте влево, по улицата што во-
деше надвор од Метрополата, и се упати кон женскиот оддел на Прифат-
ниот центар за странци.

На една од масите во ресторанот, со Чехињата Илона, остана Тихо-
мир од Машкото друштво „Осамени срца“.

(Извадок од романот „Полицајка в кревет“)

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Владимир Костов

ЕДИП

Проблемот со драмата „По падот“ се состоеше во тоа што таа беше
автобиографска, мотивирана од компромитирачкиот брак на нејзиниот ав-
тор со Мерлин Монро, и не толку поради големата разлика во годините
меѓу нив, туку пред сè поради проблематичниот морал на неговата сопру-
га. Се признаваше дуализмот, кој е во основата на сè живо што е создаде-
но во универзумот, и дека детонаторот, за креативноста на тој дуализам, е
женскиот фактор, но во случајот на брачната врска меѓу актуелните со-
пружници, се сметаше дека тој принцип е злоупотребен од причини што
драмското дејство во драмата „По падот“ кулминира со сцена во која со-
пругата на Милер, предизвикувајќи го еротски својот сопруг, го прашува:
„Сакаш да ти се соблечам гола?“ И му се соблекува.

Визуализацијата на таа драстична епизода, ја полнеше малата сала
на Битолскиот театар, пред сè од млади луѓе. Се разбира, магнетот беше
Мерлин Монро чија улога ја толкуваше Доротеја. Токму тој провокативен
аспект на драмата го имаше предвид управата на Театарот, кога реши таа
да се постави на Малата сцена на која настапуваше аматерската група на
Владимир Гравчевски, сега засилена со првенката на професионалниот
ансамбал Доротеја во улогата на Монро и со Араповиќ како нејзин режи-
сер, но и како актер во улогата на Артур Милер.

По претставата, Данабаш ја избегна средбата со Доротеја. Но таа,
еротски надразнета, и каприцирана на него со опасен каприц на потценета
актерка, уште поопасен каприц на жена отфрлена како љубовница, беше
решена таа вечер да се пресмета со него. Го очекуваше неговото мислење
во рецензијата за тукушто изведената престава, која тој требаше да ја об-
јави со „Полноќен Обител“ и која таа ја очекуваше со нетрпение.

Во друштво со Араповиќ и со неколкумина други актери од профе-
сионалниот состав на театарскиот ансамбал, кои му имаа фрлено „пизма“
на Данабаш, зашто тој ги фрлаше под сечилото на неговите критички на-
писи, за сметка на актери од аматерската екипа за кои сметаше дека не-
заслужено други им го зазеле местото во професионалната екипа, беа сед-
нати во бифето на Театарот во очекување на полноќ да се појави колпор-
терот на „Полноќен Обител“. Овојпат, на половина час пред полноќ, тој
се појави. Во својата нетрпеливост, Доротеја му го истргна весникот од
раката и, само што го прочита насловот на рецензијата од Данабаш:
„Проституизирана претстава“, пламна во бес и во моментот донесе неот-
повикливо решение уште вечерва да му се одмазди на Данабаш, на начин
кој него ќе го понижи и ќе го уништи како рецензент.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Замислата, што £ светна в глава, длабоко доживеана, веднаш најде
одраз во изразот на нејзиното лице, соодветен на оној од лицето на Мари-
ја Црнобори во улога на Леди Магбед, каква што £ остана во сеќавање од
времето кога, како студентка на Академијата за театар и филм во Белград,
ја гледала на сцената од Југословенското драмско позориште којзнае кол-
ку пати.

Своето расположение, со моќна сугестија, каква што како актерка за
првпат ја почувствувала со таков силен интензитет, му ја пренесе на
друштвото.

Со свое видување на таа идеја, ја дополни Араповиќ, кој имаше
сметки за расчистување со Данабаш. И тој за првпат во својата кариера, ја
почувствува креативната моќ на режисерската професија.

Своја улога во еуфоричното расположение на „заговорниците“, има-
ше и алкохолот што го голтаа направо од шишињата.

Со моќта на својот секс, во кој компонентата на танатосот беше сил-
но изразена како кучка, Доротеја ја влечеше групата која наликуваше на
оѕверена хајка што се впуштила во прогон на опасен дивеч. Беа со намера
да го извлечат Данабаш од неговиот стан, во сутеренот од една високо-
катница, единствена во Генимале која, како кула на полјаци, овозможува-
ше поглед врз целата населба, начичкана со трошни куќи, но и со ново-
градби.

Без сомнение дека, во тој полноќен час, Данабаш ќе го затекнат до-
ма, имајќи ја за ориентир висококатницата, хајката брзо, но бесшумно на-
ближуваше кон својата цел.

Желбата на театарскиот бифеџија, кој им посака среќен „лов“, се по-
кажа резултатна. „Дивечот“ го начекаа излезен од станот во домашна на-
метка, под светилката на еден електричен столб, зачитан токму во „Пол-
ноќниот Обител“.

Доротеја со рака £ даде знак на дружината да застане и да се стиши.
Пред да му пријде на Данабаш, го извика не многу гласно, за да не ја на-
руши полноќната тишина, но и намерно избегнувајќи да го именува за да
го обезличи како ништовен човек.

– Еј!
Внесен во читањето, тој го подигна погледот и го насочи во насока-

та од каде што беше повикан.
– Ти се замислуваше дека си Орфеј и, како таков, одиш со проклет-

ството на Боговите, обѕрнувајќи се по Евридика и пеејќи, усмртуваш сè
што е живо. Се обиде така да постапиш и со мене! – му се обрати со раз-
говетно изговорена фраза од замислениот монолог со кој, парафразирајќи
го митот за Орфеј и Евридика, со значење обратно од она што беше опш-
то познато во неговата оригинална верзија.

– Се обиде така да постапиш и со мене, – продолжи да го говори
својот монолог, откога почека претходно изговорените зборови да се
вгнездат во неговата глава како птици-стрвници што ќе му го исколваат

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

умот. – Со мене в кревет, си замислуваше дека си со друга жена: со мајка
ти, каква што ја виде неа гола в кревет со џелатот на татко ти, при што ти
го истисна него од нејзината прегратка и го зазеде неговото место. Сексу-
ално ти ја доживуваше мајка ти, уште од времето кога ти цицаше од неа.
Со „Едипов комплекс“, избегнуваш да влезеш во сексуален однос со дру-
ги жени.

Земајќи го под иронија нејзиниот театрален настап Данабаш £ ре-
плицира:

– Она што си го научила за античките трагедии во Белградската
Академија, зачинето и со психоаналитичката теорија на Фројд, Араповиќ,
учен-недоучен, го превртил во твојата глава одопаку. Истото тој го стори
и со Артур Милер, мешајќи го со Софокле, солпиперманџа а тебе, во уло-
гата на Мерлин Монро, со Јакоста, мајка му на Едип, која во фантазмаго-
ричните сексуални визии на Олимписките Богови, во твојата интерпрета-
ција на таа улога, дојде до израз желбата да докажеш дека сексуалната на-
слада на жената во однос на онаа што ја доживува мажот, е десетпати по-
голема. Што се однесува до Араповиќ, судејќи според премиерната извед-
ба на Милеровата драма, повеќе би му одговарала да ја земе улогата на
Зевс, отколку упогата на Едип.

– Не иронизирајте со г-дин Араповиќ кој е Софокле на нашето вре-
ме – го предупреди Доротеја.

Се вмеша Араповиќ:
– Далеку сум од помислата да се споредувам со Софокле. А во ве-

черашнава претстава, која е направена според автобиографско дело на
Артур Милер, во неа нема ни одглас од претставите што се играле на
Атинските плоштади според неговите трагедии, за да можете да ја оква-
лификувате како „солпиперманџа“. Потврда на ова мое мислење е френе-
тичниот аплауз со кој беше поздравена. А уште поголема потврда е што
вие не ја проследивте со пцости, што не е случај и со вашата рецензија
која врие од вулгаризми упатени на адреса од славниот писател, а кои се
одбиваат од него како од ѕид и се враќаат на вас како исфрлени од буме-
ранг.

Демонстрирајќи го тоа што Араповиќ го рече, Доротеја го стутка
весникот со рецензијата и ја фрли таа тутка во правец на Данабаш со на-
мера да го погоди во ниските предели на неговиот труп, меѓу нозете.

По нејзиниот пример, тоа го сторија и друтите учесници во хајката
кои, со пробудени животински инстинкти, почнаа да упатуваат на него
лаежи како вистински загари, одвај чекајќи да бидат отпуштени од синџи-
ри и да се нафрлат на жртвата. На нивната јарост влијаеше и алкохолот, а
можеби ги дразнеше и

гарежот од тукушто изгаснатиот пожар, во кој из-
горе куќата на Кожуварите, чиј чад го зафати цело Генимале и кој надраз-
нувачки поделува и на Доротеја зашто нејзината кучешка полова стрв
почна да се пројавува во опасни размери.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Јас не сакав да останам без одговор на репликата од Араповиќ, а во
одбрана на американскиот драматург чие творештво високо го ценам. Но
ме превтаса Данабаш:

– Што се однесува до драмата, таа е ОК! – рече со висок глас за да
биде чуен не знам од кој, но не од оние кои очевидно обземени со идеја
на својата одмазда да £ дадат што подрастична форма, не го слушаа, –
Океј е драмата! – повтори. – Дури повеќе од тоа. Во праксата на театар-
ската уметност, таа е дури и револуционерна зашто преку неа се пласира
идејата која, од Аристотел до денес, се практикува на театарските сцени,
а според која, театарските претстави се имитација на животната вистина.
Вечерава животната вистина ја видовме гола, но, за жал, проституизира-
на.

Доротеја стави два прста в уста и свирна. Тоа беше наредба за зага-
рите од хајката бесно да се нафрлат на Данабаш. Снажен и силен, тој даде
отпор, но со шишето, што го држеше в рака, Араповиќ го удри по глава и
тој за миг изгуби свест и се струполи.

Тоа им овозможи на учесниците во хајката, разбеснети како ѕверови,
да се нафрлат на него. Не само што го удираа со раце и го газеа со нозе,
туку, Доротеја давајќи им пример како понатаму да продолжат со прес-
метката, го соблекоа гол и касајќи го, кинеа меса од него.

Араповиќ со Доротеја отстрана ја гледаа таа сцена, но во еден мо-
мент, поттикната од порив на доживеан триумф, таа му пријде на соборе-
ниот Данабаш и, откога ја провери удобноста на штиклата од десната но-
га, ја подигна ногата, токму како кобила за да му овозможи на налбатот
да ја поткова, а учесниците во хајката, за да ја овозможат во намерата, го
превртија обесиленото тело на Данабаш на грб и сè друго сторија за таа
да може со штиклата душмански да го притисне на местото со обележјата
на неговиот пол.

Данабаш не беше верник, но Библијата ја имаше читано.
– „Господи, изусти – прости им, не знаат што прават!“
Во повеќе наврати, литературно изнесени, сум бил соочен со сцени

слични на оваа, предизвикана од Доротеја, кои го провоцираа Данабаш да
пцуе. Во поретки случаи, со сцени проникнати со хуманизам, милосрдие
и самарјанство. Нивната животна веродостојност сум ја проверувал преку
познатата екскламација на Горки: „Човек, тоа звучи гордо!“ Употребена
како тест, преку нејзината негација или афирмација, може да се дојде до
сознание за моралниот профил на една личност. Пример за нејзината то-
тална негација сум нашол во епизода од романот „Кожа“ на Малапарте:
Од човек, мобилизиран како војник, така прегазен од тенк, сосема обезли-
чен, од него останала само кожата која, употребена како знаме, ја повела
војничката формација, на која £ припаѓал, во победоносен напад.

Обратен пример е поетски исказ на еден учесник на меѓународната
поетска манифестацијата „Мостови“ во рамките на „Струшките вечери на
поезијата“. Нема да ми забележи поетот што не му го запомнив името, ни-

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ту државата од која доаѓаше, податоци кои не се важни за одговорот во
врска со негацијата или афирмацијата на егзалтираната екскламација „Чо-
век, тоа звучи гордо!“ Важна е песната слушната пред многу години, ос-
танала во моето сеќавање:

„Меѓу нашминкани, намирисани
и наконтени госпоѓи,
те открив повторно
по триесег години
како ѕвезда меѓу компири!“
Дури по завршувањето на таа поетската вечер, средувајќи ги впеча-

тоците, со намера да £ ги пренесам на жена ми Роза, а неа, замислувајќи
ја наведната над деветтиот том од Собраните дела на Марко Цепенков, ја
затекнав не како што ја замислував, туку препашана со фута, како лупи
компири. Беше истакнат филолог – дисциплина која ги обединува во себе
сите научни дисциплини вклучително и естетиката.

(Извадок од романот „Дива мисла“)

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Никола Кочовски

ЕДНА НОЌ НА КРАЛИ МАРКО ВО БУКУРЕШТ

Волкашиновиот син Марко, крал на Македонија, со собрана своја војска во
составот на турската армија која вршеше напад на Романија, престојуваше според
потребите на војната, во логор меѓу престолнината на оваа земја и Дунав.

Со буен дух и склон кон дружење и вино, една светла месечева вечер, преоб-
лечен како обичен имотен граѓанин и придружен од двајца свои верни главари, по-
требни да му се најдат во добро или зло, тргна кон какво било доживување меѓу
луѓе од оваа земја. Секогаш има нешто да се научи. „Само ноќта има да знае за ова
наше зашетување. И без никаков војнички признак!“ им беше рекол, а тоа им ка-
жуваше сè што беше потребно, зашто ним, негови избраници, не им беше првпат
учество во таква намисла на кралот, служејќи му со својата вештина и снаодли-
вост.

По прилично јавање на намерно избраните не толку угледни коњи, при што
претпазбата за побезбедна тајновитост ги тераше на прикрадливо движење нешто
подалеку од главниот пат, ги догледаа многуте светлости на градот. Букурешт. Се
знаеше, меѓу турската распоредена војска и тој град, немаше друга населба, Исто
така, кралот Марко располагаше со сознание дека градот е обиколен со појас вој-
ска, која што, еве... добро се примаскирала во ноќта... Продолжија со зголемена
внимателност, побавно, додека не наидоа на една голема крчма, од која уште од
подалеку чуја мошне жива, речиси разбрмчена врева. Градот беше тука, пред нив-
ните нозе, првите улици, одвај по малку различливи под мижуркавите светлинки,
веројатно не беа подалеку од десетина фрлања на копје, но од нив како да довева-
ше тивкост и сон, така што привлечната гласност од крчмата не ги остави ни малку
да се мислат. Љубопитноста на кралот ги задржа тука. Неупадливо ги приврзаа ко-
њите пред коњушницата, меѓу мноштво други коњи и убави запрежни коли и чези,
па потоа без двоумење вчекорија, се најдоа внатре како пристојна тројка угледни
граѓани. А тогаш веќе на преправениот крал не му беше проблем да пронајде со
очите една слободна маса во не многу накупчениот дел, таму прикрај во мошне го-
лемата просторија. И порачувајќи добри порции јадење, за виното, јако, црвено,
побара, покрај обичните два чабура од рафтот, за него лично, да биде послужено
во оној смешно голем сувенирски чабур како некој бокал, побелен од прашина на
едно поличе во аголот. Поради различноста на јазикот, зборуваше само еден од
тројцата. Лично крчмарот беше повикан од келнерот, кај масата со гостиве со чу-
ден апетит. Кралевите главари се беа погледнале малку загрижено на нескромнос-
та што си ја дозволува господарот. Меѓутоа пријде наскоро крчмарот, малку дебе-
личок човек со пријатно, насмевнато лице, па посакувајќи им добра-вечер на трој-
цава, уважувачки им го постави прашањето, сè со пријатната насмевка во очите,
дали вистина сакаат едниот чабур да биде оној од поличето?

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

– Да, тој чабур! – му одговори исто така многу пристојно преправениот крал,
кој по гестовите го сфати и без да го чуе прашањето преку постариот свој главар –
придружник, кој што знаеше доста јазици па за вечерва му беше задолжен и како
толкувач. – И кажи му, – му рече на овој, – нашиот крај е богат со многу лозја, па
ние винарите произведуваме и пиеме одлично вино, а мнозина од нас, – тој го по-
гледна крчмарот со уверувачки насмев – и со такви, големи чабури. Јас вода не пи-
јам, – дообјасни.

– Вие, добри луѓе, оддалеку ли сте? – праша заинтересираниот крчмар отка-
ко по слушнатиот превод, се сврти и појде за миг до аголот, па се врати со сувени-
рот во раката.

Толкувачот можеше, но не си дозволи сам да му одговори, зашто не знаеше
точно што.

– Да, од доста далеку, – дојде без двоумење одговорот на кралот.
– Од Бугарија?
– Така... Ние сме, поправо, од доста подалеку... – овојпат сепак даде свој од-

говор толкувачот, кој се викаше Добромир. – Од Битола... ако си ја чул. – Внима-
телно одбирајќи што ќе каже, го премолче градот Прилеп, кој во тоа време беше
доста познат, токму по веќе широко расчуениот Крали Марко.

– Тој град, да не е кон Солун?
– Близу! – задоволно поткимна овој два-три пати со главата, со пријатен

насмев на лицето.
– Ама, што е, крчмару, ова чудо што ми го гледаат очиве: олку насобрани

гости! – сам Крали Марко се обиде да го скршне разговорот од незгодните праша-
ња.

Се беше позадржал крчмарот, но лицето му оддаваше нервозност. Нешто по-
важно го викаше да прекрати и да си замине оттука. Само, колку што можеше да
се види, не беше од тие луѓе што прибегнуваат кон нељубезност. Сакаше да биде
краток во објаснувањето:

Се изведува нешто како приредба – тоа се музичари, гости од Австрија, па е
погодено, да одржат прво пробен настап – концерт, кој треба задутре да биде изве-
ден во кралскиот двор. Се сфаќаше и повеќе од тоа што го кажуваше: Спогодбата
направена со потребното дворско лице, значеше убава зделка за крчмаров. Затоа
беше расположен. Тој не само што ги запозна, во кратко, со интересниот настан
овде, туку повика, тука одблизу, и им претстави симпатична девојка со впечатливо
скромно лице и невин здив од душата.

– А оваа е наша пејачка. Подоцна ќе може да ви исполни некоја од нејзините
чувствителни песни. Сигурен сум дека тројцата би биле задоволни.

– Добро. Нека биде така...
Така граѓанинот – крал од Македонија, а тоа сега значеше од турските пре-

дели, имаше можност, наскоро, по едно зачудувачко тивнување на сета врева, за
првпат, со свои уши да чуе што е тоа австриска музика.

Беше вчудовиден. Се осети прекрасно. Беше исполнет со едно, некако ангел-
ско чувство, во споредба со кое ништо не значеше да се рече „кралско чувство“.

„Убавина!... Убавина...“ шепотеше, небаре прероден во друг свет.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Иако двајцата придружници му беа лично проверени луѓе, сепак овојпат не
си дозволи да ја искаже пред нив мислата:

„Она што ми ја помилува душата... Една прекрасност... О, сега знам: Тоа е
нешто кое може само една Австрија да го даде – таа чудо од држава... На неа се си-
лат, се јуначат да ја покорат толку турски султани! Што знае од ова владетелот во
Цариград, на кого што се главив да му служам – а сигурно не е само ова, туку кој-
знае уште колку други убавини! Кога ли ова ќе го достигнат неговите внуци!“

А откако заврши концертот, откако ги однесе крчмарот и во соба што им ја
даде да преноќат, за која тој, Крали Марко, му плати со неколку златника не броеј-
ќи ги, имаше уште нешто да дојде на ред – кое беше исто така една недоживеаност.
Тоа беше девојката со песнопоен глас кој го зафаќаше умот небаре чудесна маѓес-
ност. Разбирливо беше што на неа требаше да почекаат тројцата гости. Не во своја-
та соба, не можеше. Туку во друга, исто така неголема, со неколку столици и запа-
лена светлост што стопанот ја припушти со влегувањето, но не се оддалечи оттука
сè додека беше прилично да се задржи и т а а. Впрочем, тој, крчмарот, повеќе и не
се брзаше, беше само присутен стопан кому редовната работа други му ја вршеа.

„Човеков е навистина добар“, веќе увидуваше кралот Марко. „Ни става мно-
гу работи на располагање. Да му кажам уште нешто за нас? Ама не смеам вистина-
та!“ Мислеше на картата црно, роднокрајско вино, што ја носеше со себе и љубо-
морно си ја чуваше, и само понекојпат по малку ќе пивнеше... „Знаеш, чесен крч-
мару, по што доаѓаме ние дури до Букурешт?“ Ете тоа ќе му го рече. „По трговија!
Ни со свила, ни со волна, ни со друго што се носи на снагата. Туку со вино! Наше-
то вино црно и добро, ако го засакате овде...“ И ќе го понуди: „Дали си љубител,
носиме една карта, речиси полна, да ти туриме, ако би сакал да пробаш. Само за
чаша ќе ве замолам...“ Барем ќе го почестат, нешто толку убаво им покажа вечер-
ва!

„Јас требало допрва уште многу работи да учам!“ си рече пријатно возбуден, сè
сам на себе, толку поизненаден што сега и на неговиот јазик тоа учење му се пружаше.
Девојката започна една кроткогласна, дури до бол тажникава песна која припомнува-
ше за невината, нежна моминска душа што благородно ја жртвува убавината на мла-
дите денови... но и за ѕверштина под китни кадифиња прекриена, која ја гази таа до-
блест на женското срце, сурово повредувајќи го, така што, колку што е голема добри-
ната, толку е прегорно тажно во немоќта и во чувството на незаштитеност.

„Еден лелек неизвикнат – од црна поробеност...“ Толку убаво пееше девојка-
та, што неоткриениот Крали Марко и не сети дека искажал нешто што не било ни
негова склоност ни негова согледба досега. „Еден лелек неизвикнат – од црна по-
робеност“ – сепак си ги преслушна неколкуве збора, дојдени во помислата, сеќа-
вајќи си ги, не без извесна миговна пријатност, останати силно врежани во умот.
Не му ја вострепна, не му ја сви толку душата во непознато чувствително место,
тоа што ја разбираше песната, туку тоа што го кажуваше таа! Меѓутоа, заслушувај-
ќи се, како никогаш порано, и следните мигови во толку речовитата песна, особено
со волшебниот глас на девојката, тој дури сега почна да увидува дека во неговата
душа не може да биде мирно. Не смеело да остане мирно!...

Замаеноста, чудната, збркано замислувачка изненада, подбудена беше од од-

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

еднаш насетени вистини, прострени пред сфаќањето, вистини од кои не може да
има повистина, така што вчасот му се напикаа, му се натоварија во умот, оти беа
најчист, скоро свет достиг на гласот на девојката, и нежнотреперлив, но и болноте-
гобно јачлив во собава – глас што е мевлем за душата подаден од рака на страдал-
ник, не... страдалничка! Ох, страдалничка? Тој ја погледна многу внимателно, ба-
рајќи некаков одговор со својот вдлабочен поглед. Во тој глас и во тоа лице имаше
нешто што е заколнато на вистинитост и тераше дури на стравопочит... Ушите
добро тоа го сеќаваа: Глас беше од низина, но од незакопани длабини што продира
до ова обденување – до оваа внесеност во неговата пријатност и нежност, иако со-
држеше коб, кооб!...

Сепак, во овие мигови важност за него имаше и во тоа – дека беше на родни-
от, онамошен, кралимарковски, прилепски збор кој ја завезе везбата на нешто и чу-
ено, и многу возбудно, зашто поткреваше на нозе во бунт, кон смело јурнување
против гадоста. Иако во себе, во истиот тој миг, тој, Крали Марко, небаре стегну-
вачки дел од лошо избрана облека, ја почувствува обврската од него дадена кон
новите цариградци. Ех, „облека“, која, еднаш наврена, не може повеќе да се сим-
не... Зарем не е тоа токму така!

Всушност му истрчуваше разнемирената мисла пред песната, зашто веќе
препознаваше: убавава девојка, која небаре да беше дојдена од некое од питомите
прилепски или битолски, или охридски села, ја пееше песната за Дојчин. За долго
болниот Дојчин, човекот со веќе раскостена снага, а некогаш јунакот Дојчин, со
кого и на првите луѓе од солунската чаршија им било чест да пријателуваат. Ја
слушнал пожалбата на сестра си, убавата Ангелина, по чија чест се закануваат тие
поранешни божемни пријатели: и острачот на сабји, и потковачот на коњи и бербе-
рот Имер, кои еден по еден ги помолила да го услужат во тешкиот час Дојчина, кој
и болен се спрема да го заштити градот од страшен дојденец насилник, а тие ја на-
вредуваат со циничните барања да им се стави таа на располагање.

И тогаш, а грлото на девојката пее, ја тегне болката со ништо недоизлечлива,
со сестрина помош си ја престегнува тој раскостената снага, се препашува со сабја-
та, иако непренаточена, го јавнува својот коњ, три години непоткован, јуначки го
погубува натрапниот носител на немир и страв во градот, не заборавајќи на крајот
по заслуга да им плати на лажните пријатели, подлеци. Згазнувањето на врат на
злото, Дојчина живот го чини: вратен дома, легнува в постела и умира.

Задишан остана Крали Марко од долгата песна, никогаш така вистинито до-
живеана како сега, така што дури солза во окото почувствува.

– Јунак беше Дојчин, јас не бев! – искажа тој, малку шепотно, повеќе гласно.
Пејачката, меѓутоа, не можеше да се снајде со неговиве признателни зборо-

ви. Таа во мигот се пострелуши, вгледувајќи се во него многу прашално.
Крчмарот беше тука, туѓ на нивниот јазик, не наѕираше ништо да не е во ред.
– Тој беше... Дојчин беше тоа, – повтори Крали Марко, обидувајќи се да се

поправи, но не помалку возбуден. – Туку, ти, девојко... како така, овде во Буку-
решт, а пееш македонски?

Девојката го заврти полека кроткото лице кон него, гледајќи го сиот топло,
благородно возбуден.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

– Јас сум дојдена оттаму, – рече.
– Дојдена? – скоро глупаво повтори тој, како да беше рекла нешто на мон-

голски, неразбирливо. – Ќе ни кажеш ли како?
– Па да ви кажам. Ако можете да поверувате.
– Јас сè ти верувам, о добра девојко!
Во нејзиниот поглед подзасветли нешто што не беше толку солзност, туку

можеби гледање во родител...
Сакаше бргу да сврши со својата мала важност:
– Родена сум во Битола, во семејство на трговци со ткаени рабоќе, татко ми

и дедо ми беа тоа... Мајка ми беше многу убава, ја помнам, а уште поубава била во
времето од кое не ја помнам... Откога ме родила, немало ни година поминато, а
нејзе £ се случи еден срам... Голем срам... – Со подоборено лице и поглед што бе-
гаше некаде во ништо, малку се постеснува, но нешто недосфатено сосем од лица-
та на овие луѓе, влијаеше на неа, та решена беше да кажува. – Истиот ден кога си
дошол дома татко ми, ништо не скрила, сè му кажала. „Земи нож“, му рекла, „и
убиј ме, мажу мој, јас сум осрамотена, запустена“. Му кажала како тој ден поминал
низ улицата синот на бегот Абдула, Исмаил... Подмолниот Исмаил, со двајца воо-
ружени заптии. Потропнал на нашата порта, а баба ми тогаш уште била жива, не-
подвижна в постела...

Излегла во дворот, дошла до порта и прашала однатре, кој тропа и што бара.
Итро договорени, одговориле од придружбата: „Идеме од уќуматот. Со бегот, тре-
ба да видиме нешто во куќата ваша“. – „Што да видите?“ – „Не е за кажување од-
напред. Ќе видиме и ќе разбереш и ти“. Потрчала внатре, ја прашала баба ми. За-
рем можело да се избегне од турската власт! „Отвори“, £ рекла, „оти тие и да ја
скршат портата можат. Ама тогаш ќе е лошо!“

Така станало тоа... Заптиите биле тука додека не ја фатил здраво за рака.
„Имаш денес добро да одговараш за една работа!“ £ рекол. – „Токму ти...“

Тие останале зад врата...
„Заколи ме“, му рекла на татко ми, „нема да ме боли. Не сакам да живеам!“
„Ке живееш“, £ рекол, „и ништо не ти правам. Сè ти верувам. Јас и ти... не

можеме ништо друго да сториме, ќе гледаме да заминеме од Битола. Битола ни е
кобта и премрежето!...“

Сега ќе скусам: Јас малку подрастив, тоа време во дуќанот на дедо ми и татко
ми дојде некој трговец оттука, од Романија. Од Букурешт. Друга држава, ама имал
патувано веќе во Софија, во Белград, Ниш... Од сегде научил по некој збор. Убава
работа завршиле, направиле и договор, меѓутоа во сиот разговор татко ми чул и не-
кои други зборови што по грешка ги изговарал човекот, не ни од белградските ни од
софиските запомнати зборови. Се бунел... рекол човекот, побарал да му прости... –
„Ама како? Овие се и мои зборови!“, се чудел татко ми, „многу блиски на моите...“
Така се открило дека романскиот и влашкиот, ароманскиот, јазик на власите таму кај
нас, се, речиси, еден јазик. А и ние сме Власи. И се развила блискост, пријателство...
Трговецот беше викнат од татко ми на гости. Јас уште мала, се бев заучила убаво да
пеам. И да испеам нешто ме натераа. Задоволен гостинот, презадоволен, а тој час
татко ми токму го чекаше, како од Бога дојден. И му се стегнал на човекот, откако

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ме испрати мене од собата, со едни зборови право од душа! Му открил: сака да бега
од Битола, му се чини секој познат што ќе го сретне, му се смее во себе. Му ја приз-
нал на добриот човек вистината оти зло видел во Битола. Да се обидува да врати со
зло, не ќе успее, само што ќе остане недоотплатен, а самиот ќе се погуби. Што е тоа
зло, прашувал човекот, – ама за тогаш не можел да му признае, можеби подоцна не-
когаш... А молбата му беше на татко ми, ако е можно да се најде каква било работа, –
тука, во неговото место, само ако може да му поверува дека е способен и решен да
се труди колку што ќе треба и не треба, ама многу го моли да го земе со себе со фа-
милијата (со мене и мајка ми). Нема да му остане должен. Сето ќе си го плати.

Ни толку не требало зборување од татко ми. Тој со свои очи го видел во ду-
ќанот, колку е домаќин човек и вреден. Му даде збор. Само да појде уште до Со-
лун, мислеше, па да се врати, кога е толку решен татко ми. Ама на два збора што
му се понудил татко ми: ако сака, и во Солун може да го поведе, – така направија.
Од таа вечер се здружија, и дури смртта ги раздели, кога двајцата други помошни-
ци овде, во дуќанот, со помош на надворешни крадци му го ограбиле, пленувајќи
сè што можеле однатре и го потпалиле! Ама стопанот, истиов овој што нè зеде во
Букурешт, не се предаде, го обнови, го подреди уште побогат дуќанот, а помошни-
ците, останати и понатаму со него и со татко ми, за да можат, ако им затреба и по
други места во чаршијата тоа да го прават, му го нашле крајот на татко ми: еден
ден долго го чекавме залудно, додека доцна вечерта не дотрча газдата да ни каже
дека го нашол заклан. Сигурно тие му го сториле. Јас мислам, му имале понудено
и тој да ортакува со нив во грабежите, па кога откажал, се плашеле да не ги каже.
А и да го мислел тоа, не стаса... Многу бргу во новиот дуќан тоа му го направија...

Гласот на скромната, мила девојка, на повеќе места многу слабечко затреп-
те...

– Ти, мила девојко. Не само пееш, туку и кога зборуваш, толку убаво £ збо-
руваш на душата на човека. И тогаш, и тогаш пееш. – Ја гледаше со мил, татковски
поглед. – Туку, дали ќе сакаш уште нешто барем да ни испееш?

Ниту можеше, ниту сакаше да му ја одбие молбата на човек од својот крај,
со толку благ збор и со големо разбирање.

– Тогаш, добро, стрико, – му рече, колку сериозна, толку питома.
Сепак, изненадени останаа и тој, Крали Марко, и двајцата негови луѓе: Де-

војката, не ни најавен почетокот ни задржано внимание, туку одеднаш, подзатресу-
вајќи ја скоро незабележливо својата црнгалеста, лична глава, со црнгалест поглед
небаре во солзлива мемла, започна втора песна, не ја разбираа содржината, зашто
јазикот не беше прилепскиот, но, чудно, чудно, во мака болна се најде Крали Мар-
ко, најпрвин божем слатка мака, со благи убави повеви, но наскоро... наскоро по-
тоа – спротивно! Дури прежална... Го потстресуваше нешто, обземајќи го пополе-
ка... Тоа беше еден пев, со кој ниеден славеј, ниедна кутра, осамена птица не може-
ше да се рамни. Зашто беше оган согорлив што небаре отров проколнат, небаре
нож погублив поминуваше одеднаш таму каде што се бленувало за прекрасни ми-
гови, да, иако и во сиромаштво... мигови на среќа што сето срце ја очекувало...
(Лут предив го потспрепна нејзиниот глас.) Но што е тоа што се настрвува на пра-
вото на малку добрина под небото, на залаците сладок леб, иако со пот натопени,

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

иако и малку! Што виор на црнороги, проклети ужасни ѓаволски созданија го пре-
сечува и го гази во длабок заборав сето тоа што беше, што можеше да биде, под
закрила на Бога, живот на неказнета праведничка, или праведници... (Туѓи зборо-
вите, не ги разбираше, ама во исто време, дотаму се беше вживеал според својот
поттик, така што многу убаво т о а го разбираше, со сета своја убеденост, што нај-
голема му беше вечерва – и токму затоа тоа беше непреболно нешто. Тоа, што
всушност во него се случуваше сега!) Колку јадно стреперува, завива пусти глас,
пусти плач од ова грло сè уште бело, во кое му се останати, изгубени очите, и не е
паметен што попрво да гледа... Овој глас, што како да не може да престане да тагу-
ва и кука... Ама каде се зборовите! – што кажуваат најпосле тие за пеколската до-
суда, за недоизодното страдање што постоело, а тој не знаел!

Тоа беше скоро будалеење, можеби разбирање, можеби неразбирање од страна
на лошо растрчаните мисли во главата кралска негова. Толку полошо што е кралска!
Може ли да стори нешто, да помогне? Зашто неподносливо е да го сеќаваш т о а, да си
свесен за тоа – а да знаеш што си!

Заврши и тоа, помолче пак девојката, гледајќи мирно пред себе, чекаше си-
гурно да биде одведена.

Се размрдаа нешто придружниците, крчмарот само погледна во него, глав-
ниот свој соговорник. Го сети дека е нешто подвозбуден, не му се станува...

– Така? Уште една, можеби? – Го праша поднасмевнат, преку постариот
придружник, преведувачот, сигурно насетувајќи во главниов голем кафеански ме-
раклија.

– Ами, како да рече човек... – се насмевна и тој, Марко, силум, всушност
спречен од тешката збунетост да каже што и да е одредено.

– Добро, нема да откаже ...ушка, – дозволи љубезниот крчмар, обраќајќи £ се
всушност нејзе.

Таа, девојката со сè уште непознато име, со мало ведричко нишнување на
главата само даде на знаење дека чула.

Пак гласот нејзин, не многу силен но не ни слаб, со истата милозвучна распеа-
ност се пластеше по собата и жедно се слушаше, но само додека зборовите уште не
допреле убаво до свеста... Крали Марко остана толку силно изненаден, што кутро си
ја поткасна устата. „Не, ова е премногу!“ – протестираше болно во себе. Но ќе мора
да се ислуша. Од нејзината уста тоа се лееше, со истата нежнотрептава, прекрасност:
Се шетал Марко Крале низ турските дворови, си догледал убава Турчинка девојка,
која прва го побарала: нека се потурчи, таа ќе му даде две убави турски имиња: дали
Мевмет дали Асан, да си избере за себе. Но Марко, место согласност, £ понудил:
таа да се похристијани, ќе ја води тој во Варош град во црква, да го добие името Ма-
рија... Таа попуштила, тој не... – „Не пеј така!“ – ревна во него придушен вик, додека
гласот што од самата душа на девојката извираше, незапрен, со несмалена заносност
продолжуваше да ги милува ушите: И му станала убава, похристијанета невеста...
Но ја догледал кај што жали и плаче по некогашните убави турски облеки, па £ ку-
пил уште поубави со жолтиците од своето богатство...

„Да видиш – да не веруваш!“ – Во силно разнемирениот, преправен Крали
Марко, неочекувано се накрена бран натрупана горчина, за која што не ни знаел

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

всушност дека ја имал насобрана во себе. Низ пеаните зборови кои, при сета неж-
ност, го биеја по мозокот небаре долетани камења – неговиот нештедечки, само-
прекорен, дури презирен одглас: „Ах, јунаку голем! Тие веќе пеат за тебе!“ Што е
ова што го слуша: дали подбив, дали кутро незнаење! Па така е, кога тој се прикри-
ва меѓу луѓето, кој е. „Ајде мери ме мене со вистинскиот јунак, сиромав Дојчин! За
мене лаги лажни се плетат и пеат!“

Му ја веднееше главата голем срам, но тој колку што можеше се додржува-
ше, ни неговите двајца главари, придружници, ништо не сетија. Им изгледаше со-
сем во ред што се пее за него.

– Ќерко мила, мед ти тече од грлото... – Нешто како да се тргаше до скинува-
ње во него, додека не му избрбна устата:

– Никој друг не е!
– Стрико? – гледајки несфатливо неспокојство на лицето на човекот што, да

го знаеше кој е, сигурно ќе го викаше со друго име, и самата се потснемири.
– Жива и здрава да бидеш, ќерко добра, ти многу ме научи денес. Сега мо-

рам да се видам малку сам.
– Останете со добро. – Милната појава на девојката, Влаинка, со премреж-

лив живот, најпосле заврши, а по неа и самиот крчмар полека стана, им посака до-
бра ноќ и си излезе.

Но прикриениот крал повеќе не можеше да гледа ништо пред себе! Жестоко
му натежна, речиси страдално го запритиска нешто под грлото. „Да... можеби и са-
мата нејзина приказна за мајка £, кутра, ми ги отвори очите и за тоа што се пее во
песните... Но и за мене!! Ах, кој сум јас и што сум всушност!“

„О, најпосле!... – Шеметкавите чекори го внесоа во собата, го остави најпос-
ле гледалиштето пред кое тој игра улога... Кого тоа прикрива тој! Небаре таа улога
сега да беше крива. Улогата што самиот желно си ја зеде на себе оваа иста вечер
кога тргнаа од логорот. Но Крали Марко повеќе не беше тој што беше. Зашто врие-
ше во него од мачнина, и таа мачнина сè повеќе се зголемуваше, го правеше прете-
жок за своите нозе, па како што беше доста жешко летно време, речиси несетено,
истиот час се најде, сиот расоблечен, исчаурен, исфрлен полузавален на првиот од
трите кревети, во скоро обеспаметена распретаност. И туку, како што му беше вис-
ната притоа кратката сабја во ножница, носена под алиштата, веднаш му запритис-
ка раката по неа, и со молскавичен повлек, не ни помагајќи се со другата рака, ја
извлече во воздухот, а тој замав, за кој можеби и не знаеше првин кај треба да завр-
ши, помина близу градите, и тука сепак со еден задржувачки грч на десницата, на-
прави само толку, што ја потскршна и раката и сечилото по раката, така што овој
гест против гневот не мина без површен засек речиси по сета ширина на малку по-
полнетите гради. – О-оф! – му се откина истовремено вик од болката, ги отпушти
троа време рацете, тие му се тресеа, па припрета со нив во збрканост.

Втрчаа придружниците, кои беа забележале дека нешто не е задоволен, па се
беа задржале надвор од собата, да не му пречат.

– Кој ти го стори тоа?... ама што си направил, кралу наш! – свика со голема
лутина на себеси оној што му беше на прво место по верност, постариот, преведу-
вачот.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

– Никој ништо, Добромире! Малку лошотија имав да извадам од себе, Поба-
рајте нешто, преврзете ме подобро, не сакам да се познае. Утре рано ќе побарам да
му одам пред носот на непријателот, како што нè чека да го нападнеме. Мораме да
се потчепнеме!... Но пред тоа, откако прво ќе платам што сме јале и пиле, невиде-
ни од никого повеќе, да се измолкнеме оттука и да се вратиме во нашето место.

– Никој ништо нема сетено, господару...
– Јас имам сетено, Добромире!
Всушност, уште додека ги кажуваше овие упатства на двата свои војника,

и од самиот него изнаоѓани дури тогаш, додека ќе го доречеше претходното, во
истото време созреваше во него одлука: Би пробал, да, да си го окончи беско-
рисниот живот, но помудро ќе биде што вака ќе направи: тој само ќе здоговори
со неколцина најблиски да се пронесе вест како го виделе кај што паднал убиен,
се обидувале да го извлечат барем мртов, но Романците, заинаетени, уопорно во
тоа ги спречувале, па дури и од нив некој загинал... Нели, не може судир без падна-
ти... „Зашто, не е од никаква корист за мојот народ, за кој пееше чудесната девојка и
во кој што и нејзината мајка и многу други страдале, ако јас просто само умрам. Тре-
ба да умрам, и ќе умрам, но: Што сум сторил со тоа за него? За народот. Тоа е сето
мое прашање сега. Јас, затоа, не заради ништо друго, неумрен, несосечен, ќе појдам,
ама скришен таму... И ќе помогнам! Сеќавам голема сила во себе да помагам.“

Тоа, не само во крчмата, каде по преврската и брзо исплатената сметка, пота-
јум, највнимателно се подготвија, така што несетено ги снема, туку и по патот за на-
зад, сè појасно се оцртуваше пред него како цел, која единствено му преостанува, и
затоа треба што подобро да ја изврши. Повеќе пати се заветуваше во себеси на тоа,
додека претпазливо но брзо се пробиваа низ ноќта и само топотот на коњите се слу-
шаше. Така, уште во тие часови, длабоко замолчен покрај двајцата, верни небаре
сенка неодвоива, тој веќе сфаќаше дека сепак останува нешто што ќе му го исполну-
ва немирното битие – како што досега му беше неважното занимавање со пријатели
– и повеќе не жалеше воопшто за ништо, освен за своето многу задоцнето вистинско
разбудување.

Но дури на самиот крај на оваа можеби последна преживелица од ваков вид,
кога најпосле пристигнаа до логорот и кога тој го замолче стражарот што им прио-
ѓаше, пред да се разделат и да си појде секој до своето легало, тој го покажа тоа
што други пати доста почесто го покажуваше – дека не £ е туѓ на човековата вед-
рина:

– А што велите: добра девојка онаа во крчмата, нели? – ги затече додека ги
поткреваа капите да се поздрават со него за заминување. – Не дознавме ни како се
вика.

– Анушка, – рече воздржано помладиот, Богослав. – Го чув крчмарот кога £
се обрна.

– Што ти вреди тоа, кога не се потруди да £ се доближиш, – го подзадевна
другарски Крали Марко, малку пошегувајќи се.

– Не сум јас најголемата среќа за неа, честит кралу.
– Рековме, тоа име, „кралу“, се изостава кога излегуваме некаде, како ноќ-

ва...

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

– Дома сме, честит кралу.
– Крали Марко обрна внимание на зборот „дома“, тој занишна опоменливо

со главата. И на скоро излезената полумесечина можеше да се познае дека е лошо
погоден од одговорот.

Само им одмавна со рака, кога тие му посакаа добра ноќ.

Откако го виде тоа што го виде, се најде, неколку дена на боиште, грижно зачу-
вувајќи се себеси за д р у г а т а задача, но за волја на ѓаволот, беше отежнат, попре-
чен, зашто раната на градите не заздравуваше, како што мислеше, туку се воспалува-
ше, сета се разлутуваше и пиперкосуваше, загнојуваше. Ох усложнување! Но нема
откажување. „Во Македонија се враќам јас, Крали Марко, и ќе сторам што можам. Со
мудродст, а ако веќе негде затреба – и со сила! Но правична сила...“

Така мечтаеше Крали Марко. Така беше решен. Чувствуваше мошне јасна
потреба, и уште на некои од луѓето свои, најдоверните, да им каже: Тој секако
заминува назад во Македонија, нема да губи повеќе време во чекање, ќе пре-
здравее раната, што ќе прави! А тие, тоа му се повеќе другари отколку војници,
тие само штом ќе видат дека го нема, – да кажат: загина... Онака како што уште
отпрвин му беше смислено.

И вистина тоа следуваше. Од мисли и зборови мина на дело. Не избрзувајќи.
Не долговлечејќи. Сериозно и разумно. Замина сам на пат, со својот коњ, добро пот-
спремен... Само раната не сакаше да прездрави. Многу повеќе му ги стегаше гради-
те, го свиваше. Дури штрекаше, загрижливо несмирливо и некако како да се ширеше
низ него, а патот долг, мачно се пребродува...

Денот долг, снагата малее, а умот жилаво се напрега, мора нешто да бара, да
остане и незамајан и спремен за сè во непознатите места.

Доживувањето во големата крчма на влезот во Букурешт, му беше свежо, и
секако, му беше многу важно, така што тој уште додека бегаа, во доцната ноќ, од
тој случаен конак, грчовито се придржуваше за него. Како и тогаш, во тивката ноќ
сред која беа неми повратници, како и наредните денови, често и сега, отежнат са-
мец под сонцето, се опоменуваше од каде потекнува ова големо прекршување во
неговиот живот, па ќе посакаше за некој миг да си ја повика претставата за девој-
ката во крчмата, меѓутоа тој лик како да се распливнуваше сега, а место него, таму
подалеку, подлабоко негде, беше свет на воздишки... Убава беше, нежна и стивна-
то душевна, го беше видел тоа, но убавината беше само додека погледот да го нај-
де патот до вистината со воздишки... Понатаму таа тивка, толку јасно видена чо-
вечка нежност како да престануваше, а женскиот примирен и речиси стуткан лик,
како да беше само несреќа и напатеност?...

Не се чудеше многу, тоа можеби се случува само во неговиот ум: кога ќе му
скршне мислата кон скромното лице од чија уста ги пиеше во себе горчливите,
разбудувачки зборови, притиска нешто да дојде п р е д, па така им изгледа на очи-
те дека тој лик, небаре под некоја тајна, магиска сила, станува д р у г о нешто, по-
силно од лик, потешко... Како инаку да си објасни што веќе безброј пати му се вра-
ќа, му се врти низ глава помислата изречена од самиот негов ум, тогаш кога толку
добро го заслуша испеаното за Дојчин болниот и сестра му:

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

„Еден лелек неизвикнат – од црна поробеност!“ – зборови силно изригнати
во неговите гради, иако без глас, да бидат чујни, толку длабоко, траговито врежани
во душата, каква што е и самата судбина!

„За тоа се заслужни тие песни... Вистината во нив...“ Крапкаше изморено на-
кај југ, кој беше нешто најдалечно на светот.

Предвечерта петтиот ден од тргнувањето, успеа да ја премине реката Дунав,
плаќајќи му добро на еден скелеџија, со два од златниците што веќе не му беа мно-
гу во ќесето. Повеќе го загрижуваше што во толкаво време не изминал голем пат.

Би сакал да се помоли пред Бога, ако не е многу грешен кон него... Не пома-
га никакво каење, го знае тоа сосем добро. Кога би му се смилил само, да му биде
успешно тајново патување! Да се врати во таа неубаво имана земја!

А седмиот ден сè уште не беше многу одминат од водата. Од не многу голе-
мите возвишенија по кои мораше полека, полека да се искачува со коњот по себе,
сè уште се достасуваше со погледот до нејзината нееднаква пруга што светкаше на
сонцето. Се прикриваше под дрвјата, и во житата се вовлекуваше, задишано легну-
вајќи и повлекувајќи колкав што беше можен префат класови за да се потсолне од
врелото сонце што мачеше со жед. Коњот сам се влечкаше покрај него и го поче-
куваше. Можеби има некаде во близината некакво изворче?...

И небаре да се отвораше нова надеж пред него, си зборуваше: „Да... и крчма-
рот, и крчмата, и таа... не може да не беше тоа покажување на патот... Провиделу-
вање... мое кутро...“

Сè понемоќен стануваше. И само по неколку чекори, снагата го принудува-
ше да се одвали, да се одмори. Сè посакана му стануваше тревата бујна, благо
грудливите нерамнини на земјата под пласнатата снага. И сè подолго му се остану-
ваше на таа... милостива постела која го примаше замамно, како во некое добро-
душно залулкување...

Но таа постела беше туѓа земја. Далеку...
И си рече, не залажувајќи се:
„Така е тоа, човекот кој не се зазеде колку што можеше и колку што не мо-

жеше за својата земја, нема да ја има ни за да го прибере таа во себе“.
„...Не стигнав...“
Во која ли состојба тоа си го прошепоти, во какво место: длапка, дали изви-

синка... И ден ли беше, под пек сончев што телото не го чувствуваше веќе, или
ноќ?...

Сепак, и по некој друг сфатил. Несакано, ама ја открил неговата намисла.
Помалку со по некој избегнат збор, повеќе со насет според лицето и општата по-
јава на господарот во последно време. Се пренесло тоа и во Македонија. Не од
избраните довереници на тајната... И не е важно толку како. Го чекале, чекале да
дојде. Да ги спасува од тегобите на ропството. Се потшепнувало меѓу луѓето со
голема надеж. Еден е, но е голем јунак, каков што не се видело никогаш порано!
Сам иде да ги избавува луѓето. И пееле уште повеќе песни за него.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Петре Димовски

МАЈКАТА СТОЈАНКА

Стојанка бега по ридот. Некаде сепак постои светот и треба да го
пронајде и да стигне во него. Болката £ го намалува движењето а тежина-
та £ ги исцицува силите и се заканува да го затвори патот. Трите деца £
тежат во срцето. Големата војна непосакувано се отвори тука и мажите ги
извлече од домот да гинат за тие што ги извлекоа. Им ги украдоа од сонот
на жените. Сега се сурна од Кајмакчалан и започнаа експлозиите на гра-
натите. Ги истераа од домовите и тие што немаа сили да одат. Бегаа со
обезглавена мисла, го бараа патот кон спасот, но експлозиите беа насека-
де. Стојанка бегаше со трите деца, едното го држеше на гради, со две го-
дини ја немаше возраста да го следи патот и мајката го стави на својата
тежина за да го извлече од огновите. Но поголема тежина имаа Иванчо и
Ковилка, млади за бегање а прережани во силата и немоќни да се справат
и со патот и со животот. Крвареа од зинатите рани, отворени од шрапне-
лите и крвта капка по капка исцедуваше по остриците на камењарот, кап-
ка по капка исчезнуваше силата од децата.

„Ајде, Иванчо, ајде мајкин, ќе стигнеме! Држи ја Ковилка за раче-
то!“

Не им кажуваше за својата болест, за својот страв да не ги остави
неизвлечени од пожарот, да не £ секнат силите пред да ги однесе до спа-
сот. Не им кажуваше, но постојано ги повикуваше и ги забрзуваше.

И тие ја криеја својата немоќ, ја охрабруваа дека доаѓаат, не сакаа да
ја загрижуваат со заморот што несфатливо навалува во нив и ги попречу-
ва во движењето.

„Мамо, Иванчо не можам да го влечам!“
Стојанка е подалеку по патот, да им го отвора, да ги храбри, но сега

подзастанува, повикува по нив, и со закана и со благост зашто ако не тр-
чаат ќе ги настигнат гранатите кои паѓаат насекаде и застанува да ги при-
чека, да ги подбрка пред себе, да им го одреди патот.

„Не можам, мамо, не можам!“
Ковилка се пожалува кон мајка си, Иванчо не се пожалува. Само, не

ја подигнува повеќе главата, не го одржува чекорот, ги префрла нозете од
повлекувањето на Ковилка, и ако таа запре и тој ќе запре. Тоа мајката ја
прорежува. „Дај ми го мене“, £ вели на Ковилка „ти оди, отпочини се“, и
ја подзема млитавата рака на Иванчо, и гледа дали крв останало во неа.
Кожата е сува и бледа, но таква е таа за цело време откако им недостига
храна, откако војната им ги оголи животите, откако им изгореа домовите.
Таква е таа откако такви им станаа на сите.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

„Но, ќе излеземе од овде“, му вели, „ќе наполнеме уста, ќе оживее-
ме. Но сега мора да издржиме.“ И го влече Иванчо по себе, ја турка Ко-
вилка пред себе а огнот што гори во видикот се преселил во нејзините
гради и таму распламтува, топејќи го телото.

„Ќе стигнеме“, ги храбри мајката, „ќе стигнеме“, и чувствува кога
таа го повлекува Иванчо ја повлекува и тој, таа оди напред тој назад и
чувствува дека нејзината рака не може повеќе да го издржи неговиот от-
пор и се завртува да го прекори и да го охрабри, дека нема друго чаре ос-
вен да издржи, но синот е свиснат на нејзината рака и ни еден збор не го
допира. Последно што виде мајката беше како неговото небо се затвори
во очите и главата падна на каменот. Падна и таа крај него.

Ја оттргна повикот на Ковилка. „Ајде, мамо!“ Детето се плашеше од
гранатите што паѓаа крај нив. „Нека спие, бате!“ Но гласчето £ засркна.
Таа не сакаше бате да спие, знаеше каков сон е тоа, но експлозиите посто-
јано грофтеа и во малото главче допираше свеста дека повеќе никогаш не-
ма да се разбуди Иванчо, а ако останат крај него ќе заспијат и тие со исти-
от сон.

Стојанка стана свесна на повикот на Ковилка и дека ако се задржи
крај детето, кое си го зеде Бог, ќе ги изгуби и другите две и забрза по па-
тот, влечејќи ја по себе Ковилка која сè повеќе смалаксуваше. Само да ги
изнесе надвор од опасноста, таа ќе се врати по Иванчо да му направи
гропче. Само тоа можеше да стори за него, и тоа £ го прережа срцето. На
неколку пати се свртуваше кон Иванчо, и подзастануваше, и причекуваше
како тоа да трча и ќе ги настигне, но суровата реалност ја откриваше се-
која нова експлозија и бегаше по патот да не ги дофатат.

Само кога би имала сили да го доврши овој пат. Само кога би издр-
жала да не £ се предаде на немоќта! А нозете £ се закачуваа во тлото, иа-
ко под неа беше сув сив камен, £ се закачуваа и со големи напори ги из-
влекуваше и ги подигнуваше.

Најмалото спиеше на нејзините гради и не беше свесно за пеколот
низ кој минуваа. Каков ли сон сонува Димче, се прашуваше Стојанка, зна-
ејќи дека и сонот е зафатен со страдањето, и низ него татни злокобната
уста на смртта. Барем овие двете да £ ги остави Бог. ¥ зеде многу од жи-
вотот, нека £ ги остави нив, и таа да ја чувствува радоста.

Експлозиите се немилосрдни, и ја отвораат својата црвена уста сека-
де до каде се отвора просторот за погледот. Но Стојанка ја има само таа
мисла, да им избега на огнените усти и да им го зачува животот на децата.
„Боже, дали многу барам од Тебе!“ се обрати до Бога.

Ковилка смалаксуваше.
„Ајде, Ковилке, издржи Ковилке, не ја изневерувај мама во големата

надеж!“
Ковилка не може да ја држи раката на мама, мама го држи рачето на

Ковилка кое во нејзиниот стег омекнува и млитавее, и ја плаши, ја плаши
дека ќе го погреши патот, ќе појде по оној по кој замина Иванчо и

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

никогаш повеќе нема да си ја види.
Стојанка ја стега тешка болка во градите и во нив £ гори оган што £

ги троши силите, се храни од нејзините сили и ќе ја остави со испразнет
видик.

„Ајде, Ковилке!“ Чекори напред, ја стега раката во која треба да би-
де рачето на Ковилка, со кое треба да е врзан нејзиниот живот, а Ковилка
далеку е останата на патот и повеќе не ја плашат експлозиите кои пре-
страшено минуваат преку нејзиното тело.

„Ајде, Ковилке, стигнавме“, вели Стојанка и го слуша гласот на
Димче кој постојано повторува за својот глад и за својата исушена уста.

„И Ковилка остана на патот кај Иванчо“, му враќа одговор на Димче
и нејзините нозе клекнуваат. Свесна е дека повеќе не може да се подигне,
а знае дека надежта не £ е изгубена и со отворени очи гледа во детето, по-
веќе не клепнувајќи да не го изгуби за миг во времето што £ останува.

Експлозии нема. Ни во видикот ни во свеста. Само едно широко си-
нило од бескрајното небо во кое ја препознава насмевката на Димче.

Детето долго ја повлекуваше мајка си за полата да ја извлече од со-
нот. Потоа се откажа, заграби од сувата трева и почна да ја покрива. Кога
неговите уморни очиња почнаа да се склопуваат, мирно легна крај неа.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Добре Тодоровски

КОЛЕ БОНЖУР

Лето. Сонцето се спушти подолу и топлината завладеа насекаде.
Војкан, Силјан, Илија и Тоде, поседнале под дебелата сенка од разгране-
тиот орев, одма до главниот пат. Седат и се проѕеваат. Ни самите не се се-
ќаваат од кога ништо не се случило за да може да се зборува, да се раду-
ваат на кажаното, да се разжалостат, или пак да си ја поганат устата. Не-
кој ќе офне, ќе направи болна гримаса и ќе се пофати кај најболното мес-
то. Четворицата се во поодминати години, со различна болка која ги пот-
сетува да си го намнисуваат крајот. Во нивните мисли им се меша некоја
далечна и блиска историја, исто како што им се мешаа и точкаа сите па-
тишта што водат кон поубава живеачка. Па затоа, ако разговараат, најчес-
то спомнуваа некоја некогашна доживеана возбуда што ќе ја паметат до-
дека се живи (затоа што таквите возбуди биле реткост) и да прераскажу-
ваат повторно и повторно.

Со заморливите очи гледаат лево-десно, небаре го испитуваат тере-
нот, или го мерат растојанието до одредена далечина. Овде животот одам-
на почнал да истекува, да заминува кај нè, само да не се остане тука. Оста-
нале да живуркаат оние кои немаат каде, или им е многу доцна за некаде.

Наспроти оревот, неодамна, едни луѓе облечени во жолто, со огром-
ни машини го проширија патот и поставија натпис ,,Автобуска постојка“.
Што е за право, откако ја поставија таблата, скоро сите автобуси што по-
минуваа и никогаш не застануваа, сега барем ќе подзастанат, небаре да се
одморат или да слезе некој од ретките патници. Од многу ретките патни-
ци.

Овој пат, кога автобусот застана, се задржа повеќе од вообичаено.
Не затоа што имаше повеќе патници за да слезат, туку заради објаснува-
њето на возачот кон единствениот патник, што се виде низ стаклото, како
стои до него. Возачот објаснуваше гласно, размавтувајќи со рацете, спом-
нувајќи имиња на места, села и градови, на нејасни топоними. Кога авто-
бусот замина, вниманието на луѓето им го одвлече човекот што остана на
ширинката.

Ех, колку ведрина се појави на нивните лица кога го видоа патникот
што слезе од автобусот. Во очите им навлезе некоја блажена светлина, а
на устата им се појави толку посакувана насмевка. Гледаат во средновеч-
ниот човек, облечен во куси пантолони и шарена кошула. Во едната рака
држи кожена чанта, а со другата го поткрева и го мести чадорот над гла-
вата. Си прави сенка. Откако се разврти еднаш околу себе, ги забележа
луѓето под оревот. Видно ги покажа белите заби, правејќи некоја недефи-

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

нирана насмевка. Полека тргна кон нив.
– Еее, убо што поживеав, што не умрев пред време, за да видам и

вакво нешто, ваква дијанија, улера чоечка, – вели низ воздишка Илија, не
тргајќи го погледот од човекот што наидува.

– Бог да чува и да брани? – со чудење вели Тоде и се крсти. – Дали
гледате луѓе што гледам јас, или мене очиве ме лажат!? Што чоек ет, ако
личит на чоек?

– Мене поќе ми личит на штрк во чизми, – вели Силјан.
– Мене бетер. Ми личит на некој нетокму, невиден во нашиве кра-

ишта, – вели Милан и се чеша по зарастената брада.
– Избркан од дома, или побегнат од Душевнана болница... Непри-

брано говедо. Лиот невиден.
Кога дојде и застана пред нив, го затвори, го собра чадорот и со

платнената капа ја забриша потта по бледуњавото лице.
– Бонжур! – им рече и уште толку ги изненади. Ги изненади затоа

што се сетија на Коле Бонжур, човек од нивното место, кој којзнае колку
време помина откако си почина.

Го познаваа како Коле Бонжур, а не како Никола Илов, како што бе-
ше запишан во црковната книга на новородени.

Никола Илов, на времето, живееше сам. Го снема уште како млад,
кога оттука поминуваа француските војски, се повлекуваа, се враќаа на-
зад откај што дошле. Никола се врати некоја година пред отсосем да го
снема. Така, или се врати за да каже што има по белиот свет и колку е
тешко во туѓа земја со туѓи луѓе. Ништо не работеше, ами само ќе се шета
од мене до тебе, од место до место, менувајќи ја често облеката. Иако бе-
ше оттука, сепак зборуваше чудно, со искривен јазик, некако од грло, гр-
чи, како да му останало нешто во дишникот, притоа додавајќи некои не-
разбирливи зборови. Можеби најчудно беше тоа што во секоја доба од де-
нот, каде и да било, кога ќе се сретне со луѓето, ги поздравуваше со ,,бон-
жур”.

– Бонжур, добри луѓе, – ќе им рече, со нагласено меко ,,л“, а тие:
– Бонжур, бонжур Коле, бонжур имал! – ќе му вратат едни и ќе го

поканат да седне.
– Бујрум Бонжур, седни си до нас. Бами не Бонжур! – ќе му речат

други.
– Бонжур, сркни од манџава... Обидија дали е солена? – некој друг
– Ај, дај Бонжур по еден тутун да вчуриме, да вчадиме..., – тој до не-

го.
– Добар ден Бонжур, – ќе го поздравуваат помладите.
Некои од постарите наоѓаа дека тоа му е ново прекрстено презиме,

или што некој морално му го накалемил на името, сеќавајќи се дека не та-
ка одамна и со нивните имиња и презимиња било исто. И сè така, тики го
запамтија како Коле Бонжур, а ништо не знаеја за неговиот изживеан жи-
вот. Токму од тоа сеќавање таквата вчудоневиденост застана меѓу нив.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Старите лица гледаат во него како во привидение и збор не можат
да изустат. Видно им се гледа изненаденоста, дури и некоја уплашеност,
потплашеност од непознато.

– Бонжур!!! – подвикна дојденецот и сите станаа простум.
– Еее, бонжур де! Добар ден, де! – вели збунето Силјан и го мери, го

гледа од долу до горе, небаре му зема мерка за костум.
– Од кај си бе маже? – го прашува Илија и покажува нешто со рака-

та.
Наместо одговор дојденецот од џебот вади превиткан лист хартија

на која е исцртана скица со означени места и им го подава. Силјан ја позе-
ма хартијата и сите се загледаа во исцртаното, па ги збираат рамениците.

Новодојдениот зборува, покажува со рацете, се труди да им објасни,
но за нив сето тоа е неразбирливо, единствено до нив допира мелодичнос-
та на непознатиот говор.

Силјан како да се присети и не знам што да откри, со некоја посеб-
ност, важно се подисправи кон останатите.

– А бре, овај да не го барат Никола Илов? Да не го барат Колета
Бонжур!?

Кога го спомна Никола, на дојдениот му се ококорија очите, му се
озари лицето, му светнаа образите, како тогаш измиени со миско сапунче.

– Уи! – радосно викна, – Никола... – пак со изразено меко ,,л“ и се
насмевнува. Сега и радоста му е поочигледна.

Силјан уште малку му се доближи до него и се загледа во ликата.
– Што поќе гледам, сè така ми иди, на него ми личи, – вели Силјан и

не го трга погледот.
– Ќе да си во право. Има некои негови црти.
– Никола Илов беше млад ко замина во Франција...
– Уи, уи Франс! – го прекина човекот и непрестанува да се смее, не

му се трга насмевката од лицето. Па уште кога го спомнаа дедо му Кара-
вил, таткото на Никола, Коле Бонжур, сосем се увери.

– Тој ет и никој друг, – вели Илија и му пушта рака како добредојде.
– Никола, вели, мон папа!?
– А бре, овај навистина татко му го бара, – вели Силјан и се врти

кон останатите.
– Аа, те разбравме... Сега те разбравме, ама доцниш... Си задоцнил

маже, ако сакаше да го видиш татко ти, оти тој одамна го ,,папа“, му ја ис-
папавне манџата, отко го пративне кај Горнион.

– Убо кажа, ама дали те разбра? – вели Војкан кој гледа како се од-
несува човекот. А, тој гледа во нив, ги слуша зборовите и не ги разбира,
не ги заушува, не ги впива, му бегаат некаде зад него. Силјан му покажа
со раката да појде по него и полека заминува кон гробиштата.

– Идајте, да му го покажиме кај ет татко му, – вели и ги повикува со
рака, им дава знак.

Кога стигнаа кај гробот од Никола Илов, Силјан важно се исправи,

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

небаре ќе држи некаков важен говор, или ќе открие непознато.
– Еве, овде го упокоивме Коле Бонжур, ако е тој татко ти!? – под-

викнува Силјан, се поткренува на прсти и му ја покажа сликата поставена
во длабнатината на крстот.

Човекот со куси пантолони, најпрво се поднаведна, се загледа во ма-
лата фотографија со ликот на Никола Илов, ја забриша со дланката и ја
бакна.

– Уи! Мон папа! – како да рече и остана некое време така, не го трга
погледот, ти се чини се гледаат еден со друг.

– Изгледа го погодивме, – вели Илија.
Кратко молчат сите, загледани во гробот. Само Илија погледнува де

во дојденецот, де во фотографијата на крстот и наоѓа дека ликот е еден те
истиот, како да се пресликува од огледало.

Некаков жаловит поглед упати, новодојдениот во куси панталони,
кон старите лица и почна набрзина да кажува неразбирливи зборови. Од
џебот вади повеќе книжни пари и им подава по една. Полека ја поземаат
книжната банкнота, покажувајќи зачуденост.

– Што му е пак сега ова!? – прашува Војкан и ја врти банкнотата, ја
лизга меѓу прсти мрсната хартија.

– Можи да му е ова како давање за душа. Мене така ми гледат. На-
место паурче со ракија, кошница со благи работи, чорапи, маици, дулиња
со шамивче, ете, наместо то, раздаваат пари за душа.

Човекот ги стокми нозете, се подисправи, се истопори безмалку во
некој мирен војнички став, ја наведна главата, само неа и остана така не-
подвижен некое време. И старците ги тргнаа капите и ги наведнаа глави-
те, присетувајќи се на Никола Илов, Коле Бонжур.

Кога дојденецот ја крена главата, лицето му доби поинаков, некаков
радосен израз. Ликата му ја обзеде чудна посебност, како да извојувал по-
беда, или можеби истера некоја дамнешна таговност, жалба по нешто.
Безгласно се насмевна и на сите им подаде рака, изговарајќи притоа нејас-
ни зборови кои не £ сметаа на насмевката.

Што рече и како рече не можеа да разберат, ами по некој ден видоа
како кај вечното почивалиште на Никола Илов непознати луѓе поставува-
ат плоча од црн мермер со поголем крст. Во средината на крстот го одвле-
кува вниманието насликаниот лик на Коле Бонжур во помлади години,
насмеан исправен, со пушка во рацете. На униформата се разликуваат два
реда со по три медалји. На плочата оставија венец со сино-бела-црвена
лента, на која со латински букви беше испишано ,,мон папа“, Никола
Илов, што луѓето тешко го прочитаа.

Отпосле се дозна многу повеќе за животот на Никола Илов, кого го
познаваа како Коле Бонжур.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Христо Петрески

ЉУБОПИТНИ(К)ОТ

Љубопитни(к)от сакаше во секој град каде престојуваше да купи ба-
рем по еден стан. Се разбира, за себе и своето семејство.

Тоа пак, од друга страна сугерираше: дека е тој веќе стар, или забр-
зано дека се движи кон староста, или пак, дека е многу нереален и алчен.
Се разбира, и едното и другото.

Тој не сакаше толку да ги (ис)пробува и искушува новите специјали-
тети и јадења, колку што љубеше да шета низ градските и приградските
населби и да ги регистрира новите станбени (из)градби. Се разбира, дека
се насладуваше и во тие мигови се чувствуваше како современ номад,
предвремен археолог и барем (пред)едновековен визионер.

Би нашол тој и би купил куќа и во некое новооткриено и не толку
зафрлено село, но како да стравуваше од повторната миграција село-град,
зашто сè повеќе беше сигурен дека преселбата во обратен правец: за него,
но и за сите други – во догледно време (а тоа значеше: до крајот на него-
виот живот), иако понекогаш посакувана, но не беше можна. Се разбира,
изборот на урбаниот амбиент беше само помало зло и некакво средно ре-
шение од кое, иако со лексилиум, но помалку ќе боли глава.

И, така, еден ден, љубопитни(к)от повторно се врати во најголемиот
град кој беше и најблиску до неговото родно место. Се разбира, дека ни-
кој не го забележа и препозна, освен келнерот во ресторанот со соби за
спиење во кој беше сместен, а кој најверојатно со истата пресретливост,
понизност и љубезност им се обраќаше и на сите други.

Но, што ако ме препознаат: ќе знаат и ќе речат ли - еве, конечно и
тој се врати таму од каде што тргна, на почетокот од каде што бегање не-
ма, на судбинското место кое пророчки е определено со и од магијата на
самото раѓање. Се разбира, тоа е трајниот вкус, незаборавниот мирис и
неизбришливата трага на првиот млаз од мајчиното млеко во вашата жед-
на уста, на кревките бебешки образи и на белата како снег детска облека.

Ќе ловам ли конечно риби, ќе шетам ли низ паркот средновечен со
внуци или како осамен, беспомошен и сенилен старец, ќе фаќам ли со
грубите, збрчкани и потемнети раце бели и нежни пеперуги, ќе пијам ли
чај од чист боливач, кантарион и липа, или и тоа ќе биде уште само еден
сонуван а неостварен сон, во редицата соништа кои одвај ми доаѓаат кога
ќе легнам и постојано се плашам дека можеби утре нема ни да се разбу-
дам. Се разбира, дека тогаш и во таква ситуација – нема рано од сабајле
ни да отидам на работа, како што тоа редовно го правам како да сум ком-
пјутерски програмиран, а нема да купам ни весник, леб и млеко и она што

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

е можеби најбитно – тој ден, односно тоа утро нема да бидам во можност
ни да го наместам креветот, а не пак и да го фрлам ѓубрето!

Затоа, се сеќавам само дека скришум отидов кај големата зграда која
штотуку беше во фаза на изградба, тајно влегов низ портата и широкиот
влез и пат без портирот и да ме забележи, па инкогнито тргнав да се ка-
чам по скалите кои водеа до двособните и трисобните станови на првиот
кат, но младото момче кое стоеше на скалите и го малтареше новиот ѕид
веднаш до нив не ни забележа дека покрај него, односно зад него помину-
ва човек, тоест јас, па нагло се исправи и со снагата на целото свое тело
ме турна во бездната од каде никогаш не застанав на моите две нозе и не
успеав потоа да се оддалечам од тука, но и не се сеќавам веќе на ништо
друго... Се разбира, не беше тоа обична амнезија, туку многу повеќе од
тоа – целосен и вистински прекин на сите планови, намери, надежи, поса-
кувања, нацрти, скици, елаборати и проекти...

Криво ми е само што ќе нема сега кој да го издолжува вратот наго-
ре, кој да ја крева и поткрева постојано главата кон небото и облаците,
броејќи и пребројувајќи ги катовите, терасите и прозорците. Се разбира,
ако има и понатаму нови градови и згради, нови шетачи и патници, нови
страдалници и непрокопсаници, нови занесењаци и фантазери...

Љубопитниот е сè уште жив и е тука, но љубопитникот ненадејно
замина на далечен пат и прашање е дали тука повторно некогаш ќе се вра-
ти?!

(Битола, 27. 04. 2013 година)

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Весна Ефтимова-Сотироска

ПОБЕДА

Молчешкум се спуштавме по речното корито. Утрото штотуку ја по-
беди ноќта. Сонцето загосподари со небесниот простор и ни најави тежок
ден. Се вжештуваше, јаките сончеви зраци ни го отежнуваа одот. Жешти-
ната нè заморуваше. Потта нè поплавуваше и набрзо се засушуваше по
нашите тела. Без збор, со бавен чекор одевме напред. Нозете не го издр-
жуваа товарот на мислата. Во секој момент мислев дека ќе се струполам
врз тврдата земја. Го погледнав Тасе. Лицето му беше оросено и заморе-
но.

– Што мислиш, ќе издржиме? ме праша без да ме погледне.
Длабока воздишка ми се откина од градите. Солзите и потта се нат-

преваруваа, тркалајќи се преку лицето, по телото, наросувајќи ја патеката
по која се движевме. Реката беше скоро пресушена. Се наведнав да земам
грст вода, да го оладам лицето, да ја натопам сувата уста. Водата ми ја по-
милува раката, без да остави трага. Зачував неколку капки и ги принесов
кон лицето. Повторно се наведнав. Во матната вода здогледав лик со
збрчкана кожа и тажен поглед. За мене нов, непознат, лик што се чини не
припаѓа повеќе овде. Го побарав детето во мене и го замолив да ми го
врати сјајот во очите, живоста во движењата, вербата во животот. Макар
и на кратко, само да соберам доволно сили за понатаму.

– Силата ме напушта, му се пожалив на брат ми.
Можеби не требаше на овај припек да се навраќаме. Болката и жеш-

тината не се издржуваа. Нивниот сојуз беше посилен од желбата да се от-
кријат корените, да се види родното огниште. Срцето затрепери за миг.
Се наближувавме...

Пред нас се простираше огромна површина, покриена со пепел од
изгорените куќи. Не останале многу. Селото речиси беше срамнето со
земјата. Ноздрите ни ги нагризуваше непријатна реа на пцовисан добиток.
Ме потисна чувство на изгубеност. Ги немав корените, потеклото, своите
најблиски, земјата… Дали тука се избриша нашето постоење? Нема кој да
ми даде одговор. Ме совладува поразителната вистина дека никому не му
е грижа за нас раселените лица. Мислите не ми даваа мир. Безброј праша-
ња за кои немав одговор. Ми се замати пред очи. Го стегнав Тасе за рака.
Низ допирот ја исфрлав болката што ми ги стегаше градите. Крвта замрз-
на во жилите. Нема во мене движење, нема живот. Чинам и срцето прес-
тана да бие. На најголемиот припек мене ми студеше. Главата ми натеж-
на. Се потпрев на рамото на Тасе. Наместо зборови се редеа солзи. Сами
по себе се си кажуваа. Немо стоевме на нашето земјиште и роевме солзи.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Трагав по родната куќа, пространите ниви, бескрајните полиња.
Низ магла подавам раце да ги нахранам кокошките, да ги измолзам

кравите, да ги погалам кучињата. Растрчувам среде бујните полјани, да ги
уловам шарените пеперутки, му се радувам на денот заедно со инсектите,
растенијата, природата. Гледам матно, но забележувам дека околу мене сè
е весело. Црцорат птиците, се отвораат цветовите, сонцето нè милува со
своите зраци. Жетварите со песна заминуваат на работа. Минуваат крај
нашата куќа. Подзастануваат за миг.

Ајде Тасе, денот одминува, нема да го стасаш, му довикнуваа на
брат ми. Му го подавам крајчето топол леб и со бакнеж го испраќам на
работа.

И тогаш беше голем припек како сега. Се плашевме сушата да не нè
остави гладни. Ближеше пладне. Се враќав дома точно напладне, за да го
подготвам ручекот. Ги засукав ракавите. Со брзи движења на рацете го
замесував тестото, прстите ми играа низ него, малку беше лепливо, му до-
дадов брашно за да го стегне. Го поделив на неколку кори и го оставив да
надојде. Тестото растеше како споулавено. Ги завлекував корите, ги тег-
нев. Рерната се загреа. Го ставив зелникот да се пече, низ целата куќа се
рашири миризбата на пресно печено тесто. Сите се вратија од работа.

Милице, ќерко, не сум вкусил поубав зелник. Ја надмина мајка ти,
ме фали татко.

Утредента ме задеваа момчињата од селото. Милице велат си стаса-
ла за мажење. Зелникот твој е прочуен во селото. Крадешкум под око го
погледнав Спасе. Му го фатив погледот и поцрвенав. Ја грабнав стомната
и побрзав на чешма. Образите ми жежеа. Сигурно ме мисли Спасе, се из-
радував и £ дозволив на насмевката да ми го украси лицето. Нозете сами
ми одеа, летаа кон куќата. А дома, дома ме пречекаа стројници...

Чинам уште го немав соблечено невестинскиот фустан, кога Спасе
замина в планина, кога заминавме од дома.

Слушам мјаукање и се збунувам. Не знам дали доаѓа од спомените
или го слушам сега. Мјаукањето станува погласно и повистинито. Ги от-
ворив очите. Сива мачка беспомошно се прпелкаше по прашината. Двете
задни нозе му беа повредени. Ме погледна тажно. Од очите му се читаше
молба за помош. Го зедовме со нас.

– Мачор е. Како сакаш да го викаме? ме праша брат ми.
– Сивчо му одговара.
Ветеринарот многу не му помогна. Му ги преврза двете ножиња и

му стави инекции. Мачорот остана сакат, едната нога не му мрдаше, ја
влечеше по себе. Гледајќи го како се мачи, постојано се присетував на лу-
ѓето повредени во војната.

Сивчо по цел ден седеше и тажно мјаукаше. Ќе се обидеше да стане
да ја дофати мувата што се вртеше околу него, ќе се потпреше на двете
предни ножиња и само што ќе ја префрлеше тежината нанапред, се стру-
полуваше на земја. Тешко се навикнуваше на својата немоќ.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

И ние малку по малку се навикнувавме на новиот живот. Војната нè
врати на почеток, оставајќи многу невидливи траги во мене. Раните нико-
гаш нема да зараснат. Никој нема да може да ги замени моите родители,
мажот ми Спасе, соседите. Сепак сум благодарна на Господ што ми ги ос-
тави двете раце, двете нозе и разумот. Благодарна сум што не седам во
аголот на некоја соба, изгубена во времето и во просторот, како нашиот
Сивчо. Продолжив да ја искачувам патеката на животот, најчесто радувај-
ќи се на некоја ситна работа, која ќе ми го разубавуваше денот.

И така ситница по ситница ја славев победата, почнувајќи од поче-
ток, создавајќи нов дом и нов живот. Живот создаван преку радувањето
на малите нешта и големата победа.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Д
и

м
и

та
р

ол
ак

ов
ск

„

не
го

го

из

бр
ка

а“

10
1х

82
,

ко

м
б.

те

х.
,

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Милица Димитријовска-Радевска

ПОЕТСКИТЕ ЗАПИСИ ВО СТИХОЗБИРКАТА
„СЕНКА НА ВЕКОТ“ НА РАДЕ СИЛЈАН
КАКО ТВОРЕЧКА ИЛУМИНАЦИЈА

Сетилниот свет е светот на сенките – или според логиката на една
метафизичка естетика, ако не е темнината нема да ја разбереме светлина-
та, ако не е злото нема да го вознесеме доброто. Од возрасните, од нашите
предци многу често сме ја слушале фразата за тоа дека должината и суш-
тината на еден човечки живот најчесто се мерел со еден век како едно ве-
кување, како едно пресенување – беше и би, беше и не би. Но во тоа што
го нарекуваме живот, многумина од нас останале во сенката на себе си,
плашејќи се од другоста, а другите пак еден чекор пред себе си со еден
остен го прерипувале сонцето. И додека ги впивав боите и сенките на нас-
ловната страница на книгата „Сенки на векот“ од реномираниот македон-
ски поет Раде Силјан, како да ја почувствував магијата на создавањето на
световите, речиси библиски, тоа откровение на душата на човекот, тие се-
дум клучалки за новото небо, новата земја.

А потоа, ги превртувам страниците како да раздиплувам свети сви-
тоци на некое заборавено време и додека читам препознавам зборови, се-
ќавам небесни скали до темниот облак на мислата. И таа натежнала како
густа магла, како сновидение кое лунѕа низ сказанијата на векот. И таа
сенка, таа прокоба ме фокусира на мислата дека поетот како со ѕвездена
мрежа да го распослал невидливото, недопреното, ненасетеното, загатли-
вото опстојување и вдахновение на својот поетски творечки чин. Не ед-
наш таа мисла го навела на трагата на татковината, на трагата на таа отво-
рена книга на историјата. Речиси циклично го обновува сеќавањето како
дадена клетва за сенката на векот која на „поколенијата на каменот/ сту-
ден око му вади“. Поетот Раде Силјан користејќи го дистихот пред наши-
те очи ја отвора клучалката на совеста како во еден антички трагичен
драмски еквивалент – трагедијата на животот е трагедија доколку не
загребиме длабоко, не ги откорнеме раните што нè болат, па дури и еди-
повски не се казниме себе си за (не)свесното наше инволвирање во сенки-
те на векот.

Низ трагите на овој театарски концепт ја разбираме таа задлабоче-на
потрага на поетот Силјан, тоа негово претсказание, таа прокоба на
уметникот во еден речиси реторички вознес „барајте иљач,/ барајте лек/
за народот/ од страв што боледува“. Во првиот циклус „Отворена книга“
замислен како експозиција на историското надраснување, но и сеќавање,
поетот ги користи како афиша лексичките единици костурница, искриве-

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

на слика, светци и џелати, прокоба, волци стрвни, глас на историјата, пре-
вртено огледало, птици грабливи, лузни, зандана (речиси во еден шекспи-
ровски контекст – затворете ме во историјата ќе ги насетам трагите на вр-
колаците, на нашето расчеречување на нашето небитие, на нашиот рек и
одрек, на нашите понори и воздигнувања на небесата). Тоа откривање на
мотивот кој има митска димензија за темното и светлото, за видливото и
невидливото, за јазлите и струните, за девственото и уроченото, за боде-
жите и боздоганите, за доодената ѕверка по крвта што гровта несомнено
нè наведува на фрлената ракавица на поетот за суштината на векот што се
векува. „Светците ќе кажат/низ која вренгија /ќе мине реката матна“ – пее
поетот, во себе носејќи го светиот запис за претсказанието како збор на
кој му го знае уемот, на кој му ја знае сетнината.

И затоа во вториот циклус „Небесни труби“ поетот Силјан без за-
влекувања пее за нашите делби – „бесни кучиња го распарчија телото на
три дела“. Тоа натпевање во утробата на ноќата е далекуметна метафора
за „браќа по крв/и луди мисли/ на разделба со лагата/и младоста нивна/
заѕидани едни покрај други, во куќата на надежта и тишината траорна се-
га се слушаат звуци на небесните труби“. Иако суштински овој циклус
треба да ги разгатне во еден драматуршки контекст замрсените тајнописи
на историјата, Силјан има уште една подлабока намисла да укаже на тес-
ната кожа, на заблудите на времето/ставајќи ги во еден ист забранет прос-
тор јастребите, гарваните, лутите змии, гладните усти, бубачките и црви-
те, со тоа не лимитрирајќи ја во симболична конотација, вредноста на за-
сенетите мракови и тегоби, на изедниците и сајбиите на нашиот крвав за-
пис. Ако е тоа така, во метафорите на Силјан го откриваме тоа востание
на зборот – „меѓу две планини, се довикуваат две птици/гранките развеа-
ни/на тополите снежни/се милуваат со ветрот“. Несомнено, пејзажот на
душата и пејзажот на фреската на родината се врзани со ркулецот на тра-
ењето.

Оттука циклусот „Лебедова песна“ сам по себе треба да имплицира
претсмртен вознес кој како колнатија еднипати како и многу пати се из-
јаловува, „пред очи насолзени/ гасне свеќата твоја/ тагуваш за убавината/
тагуваш за гората без птици/ на мудри глави/ есенска слана паднала“.
Една мала дигресија, на часот по македонски со учениците дискутиравме
за влијанието на народната литература во творештвото на современите
македонски поети – токму овде поетот во јатката на зборот го мултипли-
цирал тој магиски реализам на нашиот опстој, таа чудесна безвременост
во меморијата на родописот. Поетот низ сите песни користи еден сказно-
лик, речиси на моменти фантастичен дискурс за нашите премрежја. Тоа е
таа камена стрела, „ако за јазик те касне лута змија, ако заспие во утроба-
та на земјата ровка, тогаш во судниот ден во кула од черепи / рака на мај-
сторот незнаен глава на дете ѕвездалија во судниот ден ќе скрие“. Поетот
Раде Силјан едно-едно како театар во театар го користи контрастот како
алузија на привидот за неканетите гости – „со силата на зборот/тивко оган

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ќе пали/а ние сами на светот/со јамка на вратот/и со лагата на векот“. Ток-
му затоа и во песната „Глетка“ во еден таговен, речиси болежлив, одболу-
ван крик низ длабоките наслаги на фолклорната традиција ја апострофира
фразата „луѓе-ѕверки/рогови во вреќи“. Оваа поетска вибрација слободно
се доведува во корелација со оној плаутовски скреж – човек на човека е
волк.

Во тој „Крик“, во тоа вознесување во песната „Небесни скали“ пое-
тот Силјан развива една идеја по сите битки и порази, по сите делби и
преселби, по сите лаги и прелаги за тоа со кого да боледуваме/ „боледу-
вајте со душата што лебди на небото/така најубаво ќе разберете/што сака
песната долго што тлее во вашите глави“. Тоа е тоа пресенување на сен-
ките на векот, тоа е тоа понорница на крикот на поетот против секојдне-
вието, против сенките на јавето, вејки на ветрот во „кој ангел криласт суд-
бината своја со ѓаволот ја дели“. Но затоа во песните на Силјан ги препоз-
наваме и белезите на родот – најубаво зборуваат/„родот/коренот/цветот“.
Затоа како излез од таа перипетија на животот Силјан ја нуди преобразба-
та, речиси едно романтичарско преродување „иако со нас војува лута зми-
ја и црв алчен везден гризе“.

Таа преобразба како драматуршко преосознавање на себството во
Циклусот „Траги“ е истрајвекот, е истрајрекот, истрајродот, истрајување-
то во сите облици. Тоа раздавање во тревожно време е нашиот крст, на-
шата икона, камарата на зборот, во кое некоја незнајна сила кришум ја
премерува нашата сенка. И да не се заборави дека додека одиме кон свет-
лината сенката ни е долга и голема, но при крајот на денот сенката се из-
рамнува со нашата ништожност, останува прилепена нашата сенка за на-
шите клепки, за нашите потулени чекори, за нашата небиднина. Во овој
циклус поетот Силјан ја поместил песната посветена на потесата Светла-
на Христова Јоциќ која и во поезијата како и во животот го обликуваше
нашиот ветроломен игроказ со силината на зборот и со магијата на душа-
та.

Во епилогот на „Сенките на векот“ поетот Силјан ја искамчил „Ви-
довитата песна“. Други ја мерат нашата сенка, други ја одредувале дол-
жината на нашиот век, но бајроновски Силјан финишира, речиси пророч-
ки укажувајќи на тревливиот јазик на еретиците на нашиот бит „Народ со
славно име/по крвава патека ќе мине/под сенката на векот/сам кон целата
ќе стигне“. Ова секако е показ на епската димензија на творечкиот пот-
фат. И она што дополнително го потврдува кажаното секако е творечкиот
континуитет во поезијата на Силјан, ослободувајќи ја песната од интер-
пункцијата како да сака да ја ослободи мислата, песната од сите забрани
на есента, на времето што како сенка ни се прилепува на тилот, неумоли-
во потестувајќи нè на нашето време кое треба на терезија да го мериме и
премеруваме ништо помалку или повеќе да не остане недомерено за гре-
дата во ненаситното око. Но, исто така, во последните неколку стихозбир-
ки Раде Силјан користи едно богатство на фрази кои градат нови асоција-

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

тивни слики и допираат до најтајните, најскришните предели на неговата
душа.Тоа само по себе е потврда за обидите на поетот да ги истражува
можностите на јазикот и неговото богатство, но и задача за нас кои сме
неуморни трагачи по зборот и песната.

Иако на моменти имаме чувство како да сме ги населиле пределите
на еден фанатичен идеализам, сепак низ сите песни тоа е накалемено со
една искуствена парабола за неумоливоста, за обидите да се запретаат
трагите на иконописот на човечноста и да се затре трагата на пелинот во
срцето, на сенките на векот како природен баланс на светлината која на
ноќта ја згазнала опашката. И сосема на крајот една забелешка, која и не
мора да биде вистина, како што и животот за многумина не е вистина, ни-
ту лага, поетот Раде Силјан се чини никогаш не бил појасен во тајното,
никогаш не била позрела неговата мисла во стаменоста, од грлото го из-
леал неизговореното, песната на птицата што го буди и нашиот немир и
нашата застоеност, но и ја развлекува сенката до последниот котелец на
параното.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Весна Мундишевска-Велјановска

BО СРЦЕВИНАТА
НА КРСТОПАТИТЕ НА ЖИВЕАЧКАТА

(Никола Кочовски, „Дилко Мијалов“, изд. „Култура“, Скопје, 2005 г.)

„Дилко Мијалов“ на писателот Никола Кочовски (издание на „Кул-
тура“, Скопје, 2005 г.), е роман кој следејќи го животот на Пандилко
(Дилко) од Битола, го отсликува едно време-невреме, времето на Втората
светска војна и по неа, време на немаштија и општествена недоизграде-
ност. Тоа е роман кој во себе ги вткајува многуте печалбарски патешес-
твија, не само на семејството на Дилко туку и на уште многу други маке-
донски семејства кои поттикнати од желбата за благодет, ги напуштиле
родните огништа и се раштркале низ цел свет.

По хоризонтала, од едната страна поставено е оттуѓувањето на лич-
носта од своите најблиски, но и од себеси, во потрагата за подобар, поле-
сен и посреќен живот, а од другата страна – сиромаштијата обвиткана во
самотијата што ги пустоши и ги црвосува душите во родниот крај, но и
празнотијата на обезбеденото живеење во туѓата земја.

По вертикала – малиот и големиот човек, младите и повозрасните,
живеењето во родниот крај и во странство, големината на духот или него-
вата голотија.

Умешно преплетените животни судбини на Дилко, неговата мајка
Мена, баба му Мијајлица, татко му Пале, и уште редица споредни ликови
кои ненаметливо дефилираат сред збиднувањата, сите цврсто изградени и
вградени во целокупната приказна, го прават возбудливо читателовото
доживување, длабоко го трогнуваат човека.

На сите страници од романот се чувствува тешкиот воздив на осама-
та и тагата, во вратот ни дише нечујниот липтеж на недостигот и непребо-
лот по далеку отиденото чедо, по сопатникот, родителот, по родното ог-
ниште или по искрена прегратка; во разни наличја јачи суровата празно-
тија што ја растргнува утробата. Во родниот крај тоа е чувство и судбин-
ски воздив на голем дел од населението столчено од надвиснатата измаче-
ност од преработеност, од аргатување, од слугување по туѓи куќи и поли-
ња, од живуркањето сред живеењето, од сивеењето, од деноноќното пре-
горување во бесмисла, во лишеност од можноста со некого близок, свој,
да се сподели болка, грижа или, пак, заталкана искра радост. Тоа е белег
на ранети души чии рани не зацелуваат

И Дилко не е имун на таквата тажна судбина – ја живее уште од сво-
ето раѓање, и тој во самотија додека мајка му по цел ден се трудела да за-
работи за леб, под стегите на празните ѕидови, во немоста и студенилото

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

на домот, во правот на улицата тешејќи се за миг во уличните игри, без
насушната мајчинска милувка и блискост. Станувајќи сè посвесен, Дилко
станува сè поосамен, налик на камен во камените ѕидови. Скршен во сво-
јата запоставеност и со чувство на сува тага во грлото уште од рано, на-
место во искрени мајчински прегратки или топли покривки, по инерција
се „завива во себе“. Дилко, како што ќе рече Кочовски, „изгладнетиот лик
на слабечкото дете со нешто потемнето во очите и со небаре пресушени
нозе“.

Во жедта за посветено внимание и поддршка, Дилко ќе се окрилува
од несебично и искрено подадена рака, како онаа на чичко Стојанче во
родниот крај или на другарот Најдо во туѓина, па скромно ќе замавнува
со крилјата на надеж во постоење на друг пат, пат кој не е ќорсокак, туку
пат кој го следи сончевина. Токму со помош на тој чичко Стојанче ќе за-
почне да заработува уште од рана возраст, собирајќи старо железо по би-
толските ридови. И многу рано, уште во трето одделение, ќе забележи и
сфати што значи сиромаштијата, како и тоа дека таа и нему му е белег на
секојдневијата. Уште тогаш ќе посака да помогне во нејзиното надмину-
вање, та да може и баба му која еден период (кога го грабна од мајка му)
сама го одгледуваше, да здивне, да има починка во староста, но и да касне
повеќе од малку леб и пипер или остатоци, за да се облече во пристојна
облека, а не во крпеници. Сред ваквите размисли рано душата ќе му стане
„заглувната за детскиот повик кон игра“. Во неговото детство, во военото
време, во времето на немаштија и гладување, среќата ќе ја поистоветува
со наполнето чиниче од војнички казан, неколку лева за собрани догорчи-
ња од цигари, или два залаци леб останати од оброкот на некој безимен
војник. Во неговото силно разбранувано детство, бура ќе донесе и неодго-
ворниот и несовесен вујко Коста кој непромислено и за своја ситна ко-
рист ќе си поигра со судбината на Дилко и мајка му преместувајќи им го
живеалиштето од Ресен во село во близина на Битола. Со овој потег, кој
ќе го фрли Дилко во напорните селски деноноќија, тој станува потивок,
изолиран и од учење и од другарчиња, и сè помалку комуникативен. Рет-
ко откорнувајќи по некое зборче, тагата и безизлезноста ќе ги топи со се-
ќавања на другарчињата и навидум безгрижните игри и доживувања. Во
таква безнадежност и монотонија, тој само го ѕирка животот скриен во
неговиот, чиниш, најтемен агол.

Во живот ќе го одржуваат кратките моменти на среќно дружење со
фудбалот и обидите да заборави за момент на стадото на очувот кое секој-
дневно го напасува, веќе сеќавајќи ги во себе импулсите на младоста.

Дилко надворешно е кроток, но внатре – несигурен и збунет од на-
дојдени мисли, занесеност, младешките трепети и посакувања.

Животокругот ќе го однесе по толку прекоруваниот пат на татко му.
Во туѓина. А во туѓината – оттуѓеност, брзаници, студенило во однесува-
њето, воздржаност, сурова рамнодушност, бесчувствителност во разни
форми, себичност... Во туѓината нашите „туѓинци“ туѓи и на своите, во

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

„завдаденоста по спечалување“ си го пребришуваат копнежот по родниот
крај, „среќни“ сред својата несреќност, бледнеат во замаглена чудност,
брзото темпо на живеачката не им остава време за сонување, за спомени и
мечти, особено не за нивно распламтување.

Во туѓината Дилко брзо ќе дојде до сознанието дека попусто се спе-
чалените пари и имотот. Тагата, несреќноста, празнината и самоста кои ги
чувствуваше дома, во Македонија, ќе го следат уште поинтензивни и по
неговото преселување во Америка. Постојано ќе се соочува со неспокој-
ства, прашувања, потиштеност, немоќ, стравови.

Оној кој се определил да биде „туѓинец“, туѓ е и на себе и на светот
и на домот, каде и да се наоѓа тој. Кога натежнува бесцелноста, се јалови
вредноста. Ако надојде тагата – сива и црна, таа „од троска е повплеткана
во месото човеково“. Преселувањето, многу често значи постепено одда-
лечување од родот, примање туѓи навики и обичаи, тоа го забележува и
Дилко и станува една огорченост повеќе во него.

Кога човек ќе остане сам со себе, притиснат од сивост и замаеност,
кога ќе го занесе жалниот привид на убавината, тогаш ќе се најде себеси
растргнат од недостигот на рудините и беспатјата некогашни, тогаш ќе го
разбуди себесознавањето. Ова го тера човек да се преиспита што напра-
вил. Го наведува да се насладува на сеќавањата дури и на тешкото биду-
вање, а потта на скромноживеењето да му биде пријатен спомен, радува-
ње. Всушност, Дилко, барајќи начин да се ослободи од здосаденото ов-
чарско талкање по ридовите на битолското село Добрино, со заминување-
то во странство ќе се најде поосамен од секогаш, со натежнати горчини во
градите, преморен, изолиран и немоќен пред тешкотијата. Иако со соп-
ствено место за живеење, прво во татковата скромна куќичка, потоа и во
луксузната куќа на неговата прва сопруга Мишел, иако со работа и пари,
во услови на обезбедена егзистенција, Дилко постојано како да е во напор
да го осознае изворот на своите внатрешни поплави и да го пополни пус-
тошот што тие зад себе го оставаат. Растргнат во немир, се чини како це-
ло време да е обременет со мисла дали ќе се исчезне, дали, во безизлезот,
ќе се остане на ветрометина која пустоши.

Дејствието на романот се одвива на повеќе локации, првенствено во
Битола (каде во малите години Дилко живее со баба му), Ресен (со мајка
му и тетка му), Добриново (како момче, со мајка му и очувот) и Питсбург
(со татко му). За сите овие места Кочовски умешно дозирано се задржува
на она што го носи во душата централниот лик, истовремено со функцио-
нални, животворни осликувања на ентериерите и екстериерите на дејству-
вањата, со што постигнал напишаното да оживува пред читателот.

Со истата умешност го осликува и мноштвото споредни ликови, по
изглед и по душа, по однесување и судбинско опстојување, ненаметливо,
но потребно и доволно, оставајќи простор и за читателско претпоставува-
ње, соживување, нетрпеливо исчекување. Такви ликови се: вујко му Кос-
та, тетка му Богданка, чичко Стојанче, очувот Саботко, татко му Пале, ра-

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

ботодавачите и пријатели Наум и Џан, другарот Најдо, Сандра – првиот
Дилков посериозен љубовен трептеж, Мишел – убавата, но блудна сопру-
га на Дилко, втората сопруга Дена и многу други.

Одлично осликани се и временската рамка на збиднувањата, соци-
јалната положба на обичниот човек (на кого му е дадено централно мес-
то), обичаите тукашни и странски, економската (не)моќ.

Во срцевината на крстопатите на живеачката во романот повеќе-
кратно се посочува опстојувањето во еден специфичен историски период,
но и смислата на живеењето – колку е таа пронајдена, колку е осмислено
воопшто таквото живеење, кога е принуден човек да се фрли во „преграт-
ките“ на светот многу немилосрден.

Романот завршува значително симболично: во период кога Дилко со
сета надеж верува дека, најпосле, ја пронашол толку посакуваната топли-
на и милина на животот во своето усреќување со Дена од родниот крај.
Во миговите на најголемата радост поради добиениот син – трагичен из-
див во самотија, на којзнае чија земја, во пустелија. Налик на оној очај-
нички и самоубиствен чекор на татко му, кој дочмајуваше болен во исти-
от американски град. Издив, растргнат како и живеачката негова – тамош-
на и домашна. Разлеаната крвава флека на земјата до безживотното и
ограбено негово тело, која наликува на буквата М, ги враќа наназад раз-
мислите кај читателот: М како дедо му Мијал, како мачнина на татко му и
негова, како мечтаење, монотонија и меланхолија, а најмногу како Маке-
донија, по која толку копнееше и од која мислеше ќе го огрее среќата ду-
ри во далечината.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Д
и

м
и

та
р

ол
ак

ов
ск

„
Н

ад
во

ре
ш

на

ин
те

рв
ен

ци
ја

“

19
5х

16
5,

ко

м
б.

те

хн
.

20
13

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

м-р Зора Русомарова

БОГАТСТВОТО НА РИМАТА ВО СОНЕТОТ
„МРША“ НА БОДЛЕР

Генератор на стиховите на Бодлер е големиот број видови рима. Ту-
ка, ќе дадеме споредбена анализа само на римите на сонетот „Мрша“.
(Прилог 1)

Римите во францускиот и во македонскиот јазик

Природата на римите
Женска рима е секоја рима што завршува на немо е додека машка

рима е секоја форма на рима што не завршува на немо е или завршува на
согласка.

Во класичната поезија, правилото е да се заменуваат женските и
машките рими.

Квалитет на римите
Во францускиот јазик римите се: сиромашни, задоволителни и бога-

ти рими според бројот на звучностите со кои се игра.
Сиромашни рими се римите што имаат само една заедничка звуч-

ност. На пример, сиромашни рими на е [é]: chanté / retiré; сиромашна ри-
ма на [o]: couteau / troupeau.

Задоволителни рими кога има две заеднички звучности. На пример:
задоволителна рима е на [tu]: têtu / sois-tu; задоволителна рима на [di]:
maudit / interdit.

Богати рими се кога има повеќе од две заеднички звучности. На
пример: богата рима на [roȂ] ivrogne / charogne.

Во македонскиот јазик сиромашните рими се машки, задоволнител-
ните женски а богатите дактилски рими.
Немо е: На крајот на стихот немото е никогаш не се брои во слог. Во
внатрешноста на стихот, обично немото е на крајот на еден збор се изго-
вара ако следниот збор започнува со согласка или h аспирантно (пр.
«Grand ange qui portez sur votre fier visage...»). Напротив, ако следниот
збор започнува со самогласка или со немо h, немото е не се изговара и не
се брои како слог (елизија) (пр.: «Horloge! dieu sinistr(e), effrayant,
impassibl(e).. »)

Ако после е доаѓа –s или –nt знаци за множина и ако следниот збор
започнува со самогласка или со немо h, [s] и [t] се изговараат со поврзува-
ње и тогаш е се изговара (пр.: «Telles vous cheminez, stoïques et sans

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

plaint(es)»).
„Богата рима според В. Тенен и Т. де Банвил, т.е. рима лишена од

потпорна согласка е минимумот што поетот најчесто го надминува, така
што римува по две а дури и по три слогови, со што обезбедува барем хо-
мофонија на самогласките и согласките, или барем, во недостиг на хомо-
фонија на сите согласки, таа на самогалските. Најголемиот дел од стихо-
вите на Бодлер се римуваат така со двете последни согласки што се изго-
вараат, како: archer/marcher, seulement /brusquement“.1, различни зборови
по значење од различна категорија кои го даваат истиот звук за увото, се
римуваат совршено: ...: vague: бран (именка) vague: (неопределен, неја-
сен) заради постигнување на римата се зема придавката „збран“.

Многу често се сретнува сиромашна рима од гледна точка на значе-
њето и на разновидноста. Простите рими се екстремно чести: âme /ǡm/
infâme [iȁ'famə].2 Всушност, станува збор за деривативна рима: зборови
со ист корен.3

Кај него покарактеристична и потешка е регуларноста со која зборо-
вите од иста природа се земаат како рима. Бодлер многу често се впуштал
во богати рими (по звучност, се разбира).

Многу рими се придавки изведени од именки со суфиксот –ique
(деривати -(ич)ен, (-ал)ен): rhytmique (ритм-ичен), cinique /si.nik/ (цини-
чен, бесрам-ен), lubrique (немор(-ал)ен) каде се гледа дека се римуваат са-
мо суфиксите.4 Придавката rhytm-ique се римува со именката mus-ique
што во нашиот јазик тешко се постигнува.

Рими со суфиксот –ide5 (-ан, -ен, -ил): putride (гнил, расипан), liquide
(течен), –ine (-ествен): divine (божествен).

Многу често се римуваат именки со минати партиципи: baisers
/bε.ze/ / décomposés /de.kǤɶ.pǤ.ze/ каде се римува само еден слог, послед-
ниот, минати партиципи на –é и други: fâché, lâché, point (poindre) / joint
(joindre).

Именки на суфиксот –ique (-ика): musique (муз-ика), именката
caillou(x) /ka.ju/, -on: bataillon, haillon (именката со суфиксот –on e хипер-
бола што означува ,голем број од нешто‛); –ure (-ура): pourriture (гнилеж,
гниење), nature (природа), –ine (од латинско потекло): vermine (паразит,
инсект, фиг. црв).

Глаголите, нормално со нивното време, начин и лице: s'épanouir /
évanouir, како и venir (глагол) / souvenir (именка). Во македонскиот глаго-

1
Albert Cassagne, Versification et métrique de Charles Baudelaire, Slatkine, 1906, p. 12.

http://books.google.mk/books?id=jqlHRED0IgUC&printsec=frontcover&hl=fr&source=gbs_g
e_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
2
Albert Cassagne, op.cit., p. 17.

3
Michèle Aquien, Dictionnaire de poétique, Librairie Générale Française, 1993, p.237.

4
Зора Русомарова, Збогатување на лексиката во францускиот и во македонскиот јазик по
пат на суфиксација, Скопје, (необјавен магистерски труд), 2003, стр. 250.
5
Albert Cassagne, op. cit.., p.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

лот „доаѓа“ (дојде) со именката „спомен“, „сеќавање“ не може да се пос-
тигне. Сегашни партиципи на –ant: pétillant /pe.ti.jǡɶ/, multipliant
/myl.ti.pli.jǡɶ/ каде се римува суфиксот –ant /jǡɶ/, во македонскиот јазик
најчесто глаголски прилог со суфиксот –јќи или „што пука“. 6

Што се однесува до римата во последната строфа „еден куриозитет
кој ќе ги интересира нашите пријатели лингвисти: Бодлер, револуционе-
рен поет за неговите теми, беше напротив строго традиционален на рам-
ниште на формата. Ги почитуваше правилата на класичната версификаци-
ја, како алтернанцата на машки и женски рими (овие вторите завршуваат
на немо ,е‛). Така во оваа поема, последната мора да биде машка рима за-
тоа што одговара на ,baisers‛ и заради тој факт не може да се римува со
немото ,е‛. Значи зборот ,amour‛ ја има особеноста да биде во машки род
еднина и женски род множина (исто како ,orgue‛ и ,délice‛). Не знам дали
ова правило веќе постоело во времето на Бодлер, но ако ова било случај,
изгледа дека нашиот ценет поет морал да ја жртвува граматиката за да ја
усоврши формата... Чудно, не?“ 7

Прилог 1

Мрша Une Charogne
Памтите ли, што видовме, моја душо,
Тоа летно утро благо:
На свијокот на патека мрша гадна
На легло расфрлен грагор,

Rappelez-vous l'objet que nous vîmes, mon âme,
Ce beau matin d'été si doux:
Au détour d'un sentier une charogne infâme
Sur un lit semé de cailloux,

Со нозете во вис, како жена срамна,
Врела, лачеше отрови,
Го отвораше безгрижна и бесрамна
Мевот свој полн со гасови.

Les jambes en l'air, comme une femme lubrique,
Brûlante et suant les poisons,
Ouvrait d'une façon nonchalante et cynique
Son ventre plein d'exhalaisons.

Сонцето болскаше врз овој гнилеж,
Ко за да го испече цел,
А на виша природа да врати строеж
Стопати секој споен дел;

Le soleil rayonnait sur cette pourriture,
Comme afin de la cuire à point,
Et de rendre au centuple à la grande nature
Tout ce qu'ensemble elle avait joint;

6
Albert Cassagne, op. cit., p.18.

7
„A propos de cette dernière strophe, une curiosité qui intéressera nos amis linguistes:

Baudelaire, poète révolutionnaire pour ses sujets, était au contraire farouchement traditionnel
au niveau de la forme. C'est ainsi qu'il respectait scrupuleusement les règles de la versification
classique, comme l'alternance des rimes masculines et féminines (ces dernières s'achevant sur
un „e“ muet). Ainsi dans ce poème, la dernière rime doit être masculine, car elle répond à
„baisers“, et ne peut de ce fait comporter de „e“ muet. Or le mot „amour“ a pour particularité
d’être masculin au singulier et féminin au pluriel (tout comme „orgue“ et „délice“). J'ignore si
cette règle existait déjà du temps de Baudelaire, mais si c’était le cas, il apparaît que notre cher
poète a dû sacrifier la grammaire pour parfaire la forme... Étonnant, non ?“, Les carnets de
l’évêque Sécrable, http://evequesecrable.blogspot.com/2011/10/une-charogne-de-
baudelaire.html

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

А небото го гледаше трупот важен
Ко цвеќе штом ќе развие.
На трева, смрдежот беше толку снажен,
Ќе се струполевте вие.

Et le ciel regardait la carcasse superbe
Comme une fleur s'épanouir.
La puanteur était si forte, que sur l'herbe
Vous crûtes vous évanouir.

Мувите на тој скапан мев брчеа,
Извираа црни трупи
Ларви, ко густа течност кои течеа
По овие живи крпи.

Les mouches bourdonnaient sur ce ventre putride,
D'où sortaient de noirs bataillons
De larves, qui coulaient comme un épais liquide
Le long de ces vivants haillons.

Сè се спушташе, се дигаше како бран,
Ил скокаше и искреше;
Би рекле трупот, надуен од смрдлив бран,
Дишеше и се множеше.

Tout cela descendait, montait comme une vague,
Ou s'élançait en pétillant;
On eût dit que le corps, enflé d'un souffle vague,
Vivait en se multipliant.

А тој свет твореше чудна музика,
Ко ветрец, вода што врти,
Ил житото што вејач в иста ритмика
Во табла го тресе и врти.

Et ce monde rendait une étrange musique,
Comme l'eau courante et le vent,
Ou le grain qu'un vanneur d'un mouvement
rythmique
Agite et tourne dans son van.

Облици бледеа, беа сонување,
Матна скица наближува,
На пустото платно, што по сеќавање
Мајсторот го довршува.

Les formes s'effaçaient et n'étaient plus qu'un rêve,
Une ébauche lente à venir,
Sur la toile oubliée, et que l'artiste achèvе
Seulement par le souvenir.

Зад карпите бесна кучка во залетот
Гледаше со луто око,
Демнеше миг да го грабне од скелетот
Што го остави оброкот.

Derrière les rochers une chienne inquiète
Nous regardait d'un oeil fâché,
Épiant le moment de reprendre au squelette
Le morceau qu'elle avait lâché.

А сепак ќе бидете слична на тој смет,
На таа зараза од гној,
Ѕвездо во очиве, сонце на мојот свет,
Вие, моја страст, ангел мој!

Et pourtant vous serez semblable à cette ordure,
A cette horrible infection,
Étoile de mes yeux, soleil de ma nature,
Vous, mon ange et ma passion!

Да! Таква ќе сте, по задните причести,
О кралице на шармој ваши,
Ќе одите, под трева и цветој чести.
Да ви скапат коски ваши.

Oui! telle vous serez, ô reine des grâces,
Après les derniers sacrements,
Quand vous irez, sous l'herbe et les floraisons
grasses.
Moisir parmi les ossements.

Кажете му на црвот, о убавице моја!
Кој низ целувки ќе се гои,
Дека ги спазив ликот и сржта божја
На гнилите љубови мои!

Alors, ô ma beauté! dites à la vermine
Qui vous mangera de baisers,
Que j'ai gardé la forme et l'essence divine
De mes amours décomposés!

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

Здравко Божиновски

ПРЕПЕВ ОД РУСКИ ЈАЗИК

Владимир В. Мајаковски

НА СЕРГЕЈ ЕСЕНИН

Вие влеговте,
како што се вели,
во другиот свет.
Пустотија...
Летате,
во ѕвездите
врежувајќи се сет.
Ниту
пивница за Вас,
ниту вересија.
Трезвеност.
Не, Есенин –
ова не е
иронија.
Во грлото стега
грутка тешка –
не е смешка!
Гледам –
со раката расечена
вреќа со
коските Ваши
туркате Вие.
Престанете!
Фрлете ја!
Дали разумот
нормален Ви е?
Зарем под
бледило смртно
лицето Ваше
да спие!?
Вие знаевте
да ескивирате
како што

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

100

во светот
никој друг
не умееше така.
Зошто?
Заради што?
Збунува
недоумицата!
Критиките дрдорат:
– Вината
за тоа е во...
Да, во тоа...
А тоа
малку врска има
со испиените
многу пива
и вина...
Наводно, Вам,
на боемот,
да ви го
заменеа класот
кој толку многу
влијаеше на Вас –
тепачки
немаше да има!
A, класот,
жедта своја
ја заливаше со квас?
Класот,
исто така,
да го испие
тој не беше глуп!
Наводно,
да Ви прилепеа
некого
од тој беден куп,
Вие би станале
содржински
уште понадарен,
пишувајќи
дневно
по стотина реда,
како Доронин*,
долги и
досадни така.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

101

А, според мене,
да се оствареше
таквата беда,
Вие,
уште порано
на себе
би кренале рака!
Подобро
од водка да се умре
отколку
од досада јака!
Ниту јамката,
ниту ножот перорез
не ќе ги
откријат
причините
за загубата.
Можеби,
доколку
во „Англетер“*
мастилница имаше –
причина
ќе немаше
за сечење
на вената.
Имитаторите
се радуваа:
бис!
За малку
и водникот
врз себе
ќе кренеше рака.
Но,
зошто да се
наголемува
бројот на
самоубиствата?
Подобро
да се зголеми
производството
на мастилниците.
Јазикот треба
да се држи
затворен

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

102

зад забите –
тешко
и неуместно е
сега да се откриваат
мистериите!
Кај народот –
јазикотворец
умре ѕвонкиот
калфа-пијаница.
И,
ќе ги повторуваат
истите стихови
заупокојни
од порано
извршените
погреби бројни.
Во брдо ли,
како со кол
да се набива
римата глупава?
На таков ли начин
поетот голем
да се почитува?
Вам,
и паметник уште
не ви е излиен –
зошто нема
од бронза ѕвон
или камен исклесан?
А му принесоа
гадости безброј –
посвети за спомен.
Вашето име
во марамчињата
мрсулави
е извалкано!
Вашето слово
од Собинов*
е излигавено,
под брезата
полусува
изнесено:
„Ниту збор,
дру-у-гару мој,

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

103

ниту возди-и-шка...“
Ех,
кога би можел
да позборувам
поинаку
со истиот тој
Леонид Лоенгринич!*
Да викнам овде
како громогласен
скандалист:
„Не допуштам
да се гмечи
и да се валка
стихот чист!“
Да ги заглушам нив
со свиреж
трипрстен
и да ги отерам
во бабината
и во мајчината!
Да го разнесам
тој бездарен џган,
раздувајќи ги
на тој начин
жакетните едра,
во делчиња мали
да се разбега Коган,*
со
мустаците остри
повредувајќи
сè што сретнува.
Џганот тој
тукушто почна
да се проретчува.
Дела многу –
само уште
да се успее.
Животот
треба одново
да се преиначува,
и преиначувајќи го –
да се воспева.
Ова е време
толку тешко

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

104

за писателите.
Кажете ми вие сите,
изопачените,
каде и кога
некој великан
пат избрал
лесен и истабан?
Зборот е –
полководец
со човечки сили.
Марш е потребен!
За времето изминато
да се бори
со сржта
на проблемите,
за ветрот
да ги однесе
со старите денови
само косите
замрсени.
За веселење
нашата планета
треба уште
да се доопремува –
од деновите идни
радоста
да се извлекува.
Во живот таков
да се умре –
не е тешко,
да се изгради
живот нов е –
далеку потешко!

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

105

Д
и

м
и

та
р

ол
ак

ов
ск

„
С

та
ра

иг

ра

за

но
в

пр
ос

то
р.

.
.

“

14
6х

80
,

ко

м
б.

те

хн
.

,
20

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

106

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

107

Љубица Мешкова-Солак

ОД ЦИКЛУСОТ
„ИГРА ПРЕДЕЛ 2“ – НОВО РАСПОЛОЖЕНИЕ

Задоволството во еден момент да се препуштите на „Играта“ и на
поинаков начин автор–гледач/публика, взаемно да ги споите имагинација-
та и искушенијата е интересен момент, но истовремено и „одговорно“ до
каде сè би оделе во трансформацијата и комбинацијата на градење на Но-
во Расположение?!

Преку ваквиот начин на компонирање на игри, композиции, дело...
авторот и гледачот ви нудат израз на свој темперамент, енергичност, ис-
тражување и навестување на нови креативни намери во нови композиции.

Играње и комбинирање до „бескрај“ значи можност и самиот гле-
дач/публика да креира неговo и на сопстевен начин „свое Ново Располо-
жение“.

Карактеристиката во моето творештво е цртежот во служба на бо-
јата кој веќе подолго време е мој ракопис почнувајќи токму од циклусот
„Игра и предел 1“, а веќе подолго време и во циклусот „Игра-Предел 2“.
Способноста да се трансформира игра преку спојување на форми, бои и
линии преку спонтан цртеж, интензивни бои и градење на своја иконогра-
фија, организација на цртеж и боја во просторот врз коцките поставени
како подготвителна скица и врз нив слободно и импулсивно нанесен цр-
теж (како личен потпис) кој ја потенцира бојата и зависи лично од авто-
рот, односно да се разбере како синтаксички елемент на ликовниот израз
на авторот. Правејќи паралела помеѓу изведба, техника, дисцилина, е фак-
тот дека по сè ова „Играта“ е нешто што ги спојува и одржува, однос на
постојан интерес да се избега од реалното и да се создаде Нов/Стар Свет
и игра преку взаемно влијание, согледување и експериментирање видено
преку очите на авторот и гледачот/публиката кој игра одлучувачка улога
како гледач-автор.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

108

Иванчо Талевски

КОН ИЗЛОЖБАТА „МИТОЛОШКИ СЛИКИ“
ОД ДИМИТАР СОЛАКОВСКИ

(поставена во Музеј на град Скопје, 2013 г.)

Митровден 1998, сосема случајно во Кратово, Димитар е присутен
во еден момент на славењето на исходот на македонското рано „доживу-
вање на демократијата“...

Димитар е сведок на прославата која се преобразува во ритуал на
жртвување на големиот вол, момент во кој утрото и мигот на посакувано-
то достоинство и идеали, пророчки се преобразуваат во долга ноќ на от-
ворена сцена на социопатија, излив на плиткоста и на длабоко вкоренети-
те трауми на еден народ. Таа вечер е прикажана во делото на Димитар.

Прославата насликана во 1999 хронолошки е најстарото дело на Ди-
митар на оваа изложба која претставува избор од неговото четиринаесет-
годишно творештво. Со ова дело Димитар почнува зрело да ги преиспи-
тува човечките, општествените, културолошките и историските релации.

Овој преобразувачки момент, сведоштвото на современа верзија на
Егзодус 32 од Стариот Завет, за Мојсеј, Израелците и Златното теле, отво-
ра пат за посебен пристап кон ликовното изразување на Димитар. Забава-
та од 1999 е сеуште константно присутна околу нас, секој ден. Не можеме
да ја надминеме, да ја проучиме и како заедница нешто да научиме.

Парчето земја во село Гермијан кое го поседуваат Солаковци е бук-
вално на самата граница со јужниот сосед.

Со години наназад Димитар се навраќа на посебниот изглед на пеј-
зажот во овој предел, а воедно и на неговото симболично значење во кон-
текст на културолошките и историските случувања во поновата македон-
ска историја.

Солаковски, неговото детство и честите наврати во Гермијан се из-
ложен нерв што оставилер силен впечаток на неговото оформување.

Повторно како сведок на исклучителен момент на една неприродна
граница која сеуште одвојува еден ист народ, во неговите дела повикува
на контроверзните релации и одлуки на политичките сили од 20 век.

Преиспитувањето на историјата и предизвикувањето на веќе воспос-
тавените релации се клучен дел од тематиката во неговото творештво.

Митот и неговото место во историјата на цивилизациите, неговата
присутност и влијание на начинот на начинот на кој размислуваме, функ-
ционираме и носиме одлуки, се една од главните теми во неговото тво-
рештво. Димитар константно повикува на преиспитување на митот и ев-
роцентричната интерпретација на историјата и културите.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

109

Елементи од теми како митот за грабнувањето на Европа, Тесеј и
Минотаурот, начинот на кој е третиран случајот со Егзодусот на Маке-
донците од Егејска Македонија, тековната светска финансиска криза, ли-
бералниот капитализам, практикуваниот комунизам и современата поли-
тичка ситуација во Македонија, Димитар ги презентира како визуелни
проблематики кои му овозможуваат да оформи посебен сликарски јазик.

Солаковски се стреми на иновативен начин да ги спои неговата по-
светеност и вербата кон сликарството, интимната меморија и историја, а
воедно и оштествените проблематики. Делата повикуваат на преиспиту-
вање на нашите ставови и веќе воспоставени релации како индивидуи, а
уште поважно како членови на една заедница.

Исклучителна е разновидноста на сликарскиот јазик и третманот на
формата во неговите дела. Јазикот и третманот се ставени во функција на
концептот и темата на која Димитар се посветува.

Тој оркестрира тензија помеѓу апстрактни форми информирани од
конкретни теми наспроти репрезентативни и препознатливи мотиви кои
се третирани со одредена доза на реализам.

Често користи минимална тонска палета. Земјените тонови како да
нè потсетуваат дека неговата опсесија е поврзаноста со тлото врз кое тој
твори.

Во одредени моменти буквално ја користи почвата како медиум.
Тој не се колеба да инкорпорира тродимензионални елементи на по-

вршината на неговите слики со што ја предизвикува природата на искус-
твото на прикажаните елементи и отвора простор за покомплексен прис-
тап на изразување. Во поновите дела доминира прочистување, избистре-
ност, кревкост и едно отворање на интимен простор. Делата се полни со
светлина, како да можеме да ја сетиме самата атмосфера, самиот воздух,
во овој свет кој Димитар ни го отвора.

Во овие дела освен елементите од пределите кои се конкретни и јас-
но дефинирани, фигурата е како сенка, рефлексија или замисла како да е
во несекојдневна релација со пределот.

Иако одбраните предели за него се конкретни и специфични и пови-
куваат на одредени локации, во исто време тој ни дава протор да се пови-
каме на нашите сеќавања за места со кои сме се поврзале, каде нешто сме
доживеале, проживеале, добиле или изгубиле.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

110

Љубица Мешкова-Солак
ЦИКЛУС „ИГРА-ПРЕДЕЛ 2“ (1Х6)
ПОЛИПТИХ – ОБЈЕКТ 165 Х 165 CM

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

111

БИБЛИОГРАФСКИ ПОДАТОЦИ

/ П О Е З И Ј А/

РАДЕ СИЛЈАН
Поет, есеист, критичар и преведувач. Приредил и повеќе антологии на ма-
кедонската поезија, драма, литературна критика и на македонскиот расказ, како
и антологија на балканскиот расказ. За неговото творештво добитник е на зна-
чајни награди во Македонија и странство. Преведуван е на повеќе странски јази-
ци. Завршил Филолошки факултет – јужнословенски книжевности на Универзи-
тетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Работел како новинар и бил директор на
книгоиздавачката куќа „Македонска книга“. Основач е и директор на книгоизда-
вачката куќа „Матица македонска“ во Скопје. Бил претседател на Друштвото на
писателите на Македонија во два мандата, а моментално е претседател на Собра-
нието на Друштвото на писателите на Македонија. Член е на Македонското на-
учно друштво. Роден е 1950 год. во Жван, Демир Хисар.

РАДОВАН П. ЦВЕТКОВСКИ
Поет, раскажувач, литературен критичар, есеист, писател за деца и млади,

фолклорист и лингвист. Добитник е на повеќе награди. Преведуван е на повеќе
странски јазици. Застапуван е во зборници, антологиски, тематски и панорамски
избори. Дипломирал книжевност и македонски јазик на Филозофскиот факултет
во Скопје. Бил член на Претседателството на Друштвото на писателите на Маке-
донија, Управниот одбор на Македонското научно друштво – Битола и Управ-
ниот одбор на списанието „Современост“. Член е на Друштвото на писателите
на Македонија, Битолскиот книжевен круг, Друштвото на фолклористите на Ма-
кедонија и на Македонското научно друштво. Роден е 1931 год. во Сопотница,
Демир Хисар.

ЈОРДАН ПЛЕВНЕШ
Драмски писател и поет. Преведен и препеан е на седумдесет светски ја-
зици, а неговите претстави се играни ширум светот на пеесет јазици. Добитник е
на голем број светски признати награди и признанија. Ректор е на Универзите-
тот за аудиовизуелни уметности „ЕСРА“ – Париз, Скопје, Њујорк. Предава на
Универзитетот Орсе во Париз, на Институтот за славистички студии на Сор-
бона, на Институтот за ориентални јазици и цивилизации, на Институтот за ме-
дитеранска цивилизација во Барселона, на Универзитетот „ЕСРА“ во Париз и
Ница, на Универзитетот „ЕСРА“ во Њујорк во САД, на Универзитетот Јеил во
Њу Хевн во САД, на Универзитетот Фолкванг во Германија. Плевнеш беше и
Амбасадор на Република Македонија во Франција, Шпанија и Португалија. Тој е
и Амбасадор на УНЕСКО, а од 2006 година е заменик претседател на Меѓуна-
родниот комитет на УНЕСКО за дијалог меѓу цивилизациите. Член е на Дру-
штвото на писателите на Македонија. Роден е 1953 год. во Слоештица, Демир
Хисар.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

112

ПАНДЕ МАНОЈЛОВ
Поет, прозаист, есеист, критичар и новинар. Негови песни се препеани на
повеќе странски јазици. Светска слава постигнува со песните посветени на па-
тилата на Палестина и Палестинците препеани на арапски и англиски јазик,
објавени во повеќе списанија во десетина арапски држави. Застапен е во неколку
антологии и антологиски избори. Добитник е на значајни награди и признанија.
Студирал правни науки во Загреб и Скопје каде и дипломирал. Член е на Дру-
штвото на писателите на Македонија, Битолскиот книжевен круг и на Македон-
ското научно друштво. Роден е 1948 год. во Породин, Битолско.

КИРЕ НЕДЕЛКОВСКИ
Пишува поезија. Застапуван е во повеќе избори и антологии, а преведуван

и препејуван е на повеќе странски јазици. Завршил Педагошка академија – група
македонски јазик. Повеќе пати бил уредник во списанијата: „Развиток“ и „Раст“,
како и на ревијата „Стожер“ на Друштвото на писателите на Македонија. Бил
секретар за меѓународна соработка во Друштвото на писателите на Македонија,
а со формирањето на Битолскиот книжевен круг е негов секретар. Член е на Дру-
штвото на писателите на Македонија, Битолскиот книжевен круг и на Македон-
ското научно друштво. Роден е 1954 год. во Битола.

ЗОРАН ПЕЈКОВСКИ
Драмски писател, поет и публицист. Дипломирал драматургија, а магис-
трирал на Универзитетот за аудиовизуелни уметности „ЕСРА“ Париз – Скопје,
Њујорк. Работи и на литературни критики, театарски рецензии и сценарија за
краткометражни играни филмови. Добитник е на награди и признанија. Преве-
дуван и препејуван е на неколку странски јазици. Долги години работеше и како
новинар. Моментално е главен и одговорен уредник на информативниот недел-
ник „Јавност“ и на списанијата за литература, култура и уметност „Раст“ и „Со-
времени дијалози“, кое излегува во рамките на Македонското научно друштво
од Битола. На Универзитетот за аудиовизуелни уметности „ЕСРА“ – Париз,
Скопје, Њујорк, работи под менторство на ректорот Јордан Плевнеш. Член е на
Друштвото на писателите на Македонија, на Собранискиот одбор на Друштвото
на писателите на Македонија, на Битолскиот книжевен круг, Македонското на-
учно друштво и на Меѓународната федерација на новинари во Брисел. Роден е
1968 год. во Битола.

МИРЈАНА СТОЈАНОВСКА
Пишува поезија и книжевна критика. Добитник e на награди. Нејзини твор-

би се преведени на повеќе јазици. Дипломирала јужнословенска книжевност на
Филолошки факултет – Скопје. Магистрирала на Педагошки факултет – Битола,
насока педагогија во областа на методиките. Работи како наставник по македон-
ски јазик и литература во ОУ „Климент Охридски“ – Битола. Основач и претсе-
дател е на Здружението за наука и култура НОВА – Битола. Член е на претсе-
дателството на Друштвото на писателите на Македонија и претседател на Клу-
бот на писателки „Даница Ручигај“ при ДПМ. Член е на Друштвото на писате-
лите на Македонија и на Битолскиот книжевен круг. Родена е 1971 год. во Бито-
ла.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

113

ДАНИЕЛА АНДОНОВСКА-ТРАЈКОВСКА
Работи како доцент на Педагошкиот факултет – Битола на група методички

предмети. Покрај стручни и научни трудови објавени во земјата и во странство,
пишува поезија, кратки раскази и есеи. Коосновач и активен член е на Универзи-
тетскиот литературен клуб Дениција ПФБТ УКЛО и член на Македонското науч-
но друштво. Родена е 1979 год. во Битола.

ГОРДАНА СТОЈАНОСКА
Работи како доцент на Педагошки факултет – Битола на група социолош-

ки предмети. Напишала голем број на стручни и научни трудови објавени во зем-
јата и во странство, а се занимава и со пишување на поезија и проза. Претседа-
тел е на Универзитетскиот литературен клуб Дениција ПФБТ УКЛО. Член е на
Македонското научно друштво. Родена е 1969 год. во Битола.

ЕЛИЗАБЕТА ЈОНЧИЌ
Пишува поезија, проза и книжевна критика. Основач и претседател е на
Културно-иновативниот клуб „Новаци“. Студира македонски јазик и книжев-
ност на Педагошкиот факултет – Битола. Член е на Друштвото на писателите на
Македонија и на Битолскиот книжевен круг. Родена е 1976 год. во Прилеп.

БИЉАНА Т. ДИМКО
Пишува поезија, проза и книжевна критика. Студира македонски јазик и
книжевност. Работи во универзитетското радио. Член е на Друштвото на писате-
лите на Македонија. Родена е 1990 год. во Битола.

НИКОЛА ИЛИЈОВСКИ
Пишува поезија, проза и книжевна критика. Дипломирал на Правниот фа-
култет – Кичево. Моментално е на постдипломски студии на истиот факултет.
Член е на Друштвото на писателите на Македонија. Роден е 1991 год. во Битола.

/ П Р О З А/

ВЕЛЕ СМИЛЕВСКИ
Поет, есеист, литературен критичар и научен работник. Добитник е на ви-
соки домашни и меѓународни награди и признанија. Преведуван е на повеќе
странски јазици. Завршил Филолошки факултет на Универзитетот „Св. Кирил и
Методиј“ во Скопје, каде и докторирал. Бил новинар во весникот „Нова Маке-
донија“, уредник во книгоиздателството „Мисла“ и МРТ, научен советник во
Институтот за македонска литература и вонреден професор на Студиите по но-
винарство на Правниот факултет во Скопје. Бил акредитиран новинар на Маке-
донското радио, дописник од Прага (1994-1997). Остварил студиски престој на
Универзитетот „Ломоносов“ во Москва (1989-1990) и бил лектор по македонски
јазик и литература на Карловиот универзитет во Прага (1994-1997). Бил претсе-
дател на Советот на Струшките вечери на поезијата, претседател и секретар за
меѓународна соработка на ДПМ. Сега е претседател на Друштвото на писате-
лите на Македонија, го води здружението „Дијалог“, а главен и одговорен уред-
ник е на списанието „Синтези“. Член е на Македонскиот ПЕН центар и на Руска-
та академија на науките и уметностите. Роден е 1949 год. во Ново Село, Демир
Хисар.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

114

ВЛАДИМИР КОСТОВ
Современ македонски раскажувач и драмски автор, еден од најплодните

прозаисти, кој целиот свој опус го посвети на градот Битола. Се има пројавено и
со бројни стручни и научни трудови од областа на македонистиката, есеи од об-
ласта на теоријата на литературата, со литературни и театарски критики. Добит-
ник е на повеќе значајни награди и признанија. Застапен е во повеќе антологии
на македонскиот расказ и роман. Дипломирал на Филозофски факултет – Скопје
на групата југословенска книжевност. Добитник е на титулата почесен доктор на
Универзитетот „Св. Климент Охридски“ во Битола во 2010 год. Член е на Дру-
штвото на писателите на Македонија, Битолскиот книжевен круг и на Македон-
ското научно друштво. Роден е 1932 год. во Битола.

НИКОЛА КОЧОВСКИ
Пишува проза и книжевна критика. Објавувал во речиси целата македон-
ска литературна периодика, така што според Персоналната библиографија за
овој писател објавена во 2013 год. има преку 240 библиографски единици како
прозни прилози. Добитник е на награди. Преведуван е на српскохрватски и ан-
глиски јазик. Завршил Филозофски факултет – Скопје, група книжевност. Бил
уредник на гласилото на ДПМ „Стожер“ и на битолските „Развиток“ и „Раст“.
Член е на Друштвото на писателите на Македонија, на Битолскиот книжевен
круг и на Македонското научно друштво. Роден е 1933 год. во Битола.

ПЕТРЕ ДИМОВСКИ
Пишува раскази, романи, монодрами, патеписи, критики. Добитник е на

високи награди и признанија. Дипломирал на Филолошкиот факултет во Скопје.
Извесен период работел во Австралија, потоа како новинар и професор во Бито-
ла. Бил уредник за проза во списанието „Развиток“, го покренал и го уредувал
списанието „Раст“, а сега е главен уредник на ревијата „Стожер“ на Друштвото
на писателите на Македонија. Претседател е на Битолскиот книжевен круг. Уче-
ствувал во работата на органите и телата на ДПМ. Член е на Друштвото на писа-
телите на Македонија, на Битолскиот книжевен круг и на Македонското научно
друштво. Роден е 1946 год. во Брод, Битолско.

ДОБРЕ ТОДОРОВСКИ
Пишува проза, драмски текстови и книжевна критика. Добитник е на пове-

ќе награди. Дипломирал на Факултетот за биотехнички науки – Битола. Пот-
претседател е на Македонското научно друштво. Главен и одговорен уредник е
на списанието „Прилози“ кое го издава МНД. Член е на Друштвото на писатели-
те на Македонија, Битолскиот книжевен круг и Македонското научно друштво.
Роден е 1960 год. во Бабино, Демир Хисар.

ХРИСТО ПЕТРЕСКИ
Новинар и писател. Добитник е на голем број значајни републички и меѓу-

народни награди и признанија. Преведуван е на неколку странски јазици. Осно-
вач и директор e на Издавачката куќа „Феникс“ – Скопје и Фондацијата за науч-
на и културна афирмација и презентација „Македонија презент“ – Скопје. Toj e
eден од основачите на списанието „Стожер“ и манифестацијата „Празник на ли-
пите“ при Друштвото на писателите на Македонија. Сега е главен и одговорен

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

115

уредник на списанијата „Тренд“ и „Книжевна Академија“, а воедно е и доцент
на Универзитетот за аудиовизуелни уметности „ЕСРА“ – Париз, Скопје, Њујорк.
Член е на Друштвото на писателите на Македонија и на Македонското научно
друштво. Роден е 1957 год. во Крушево.

ВЕСНА ЕФТИМОВА СОТИРОВСКА
Романсиер и раскажувач. Дипломирала на царина и шпедиција на Факул-

тетот за туризам и угостителство во Охрид, а на Филолошкииот факултет „Бла-
же Конески“ во Скопје магистрирала по филолошки науки. Работи на админис-
тративни и шпедитерски работи во ГТ Шпед царинско посредување. Член е на
Македонското научно друштво. Родена е 1975 год. во Битола.

/ К Н ИЖ Е В Н А К Р И Т И К А/

МИЛИЦА ДИМИТРИЈОВСКА-РАДЕВСКА
Пишува поезија и книжевна критика. Објавува во литературната периоди-

ка, а има објавено и повеќе стручни трудови од областа на методиката на наста-
вата по македонски јазик во стручни списанија во Р. Македонија. Учествувала на
многу манифестации во Македонија, а нејзини песни се преведени на повеќе ја-
зици. Дипломирала на Филолошкиот факултет во Скопје, група македонски ја-
зик. Работи како професор по македонски јазик и литература во СОУ „Таки Дас-
кало“ – Битола. Член е на Друштвото на писателите на Македонија, Битолскиот
книжевен круг и на Македонското научно друштво. Родена е 1967 год. во Виро-
во, Демир Хисар.

ВЕСНА МУНДИШЕВСКА-ВЕЛЈАНОВСКА
Пишува поезија и книжевна критика. Автор е и на стручни книги и голем

број трудови од областа на воспитно-образовната работа објавени во списанија и
зборници во Македонија и странство. Нејзини песни се преведени на повеќе ја-
зици. Дипломирала на Технички факултет – Битола, отсек графичко инженерство.
Работи како наставник по графички стручни предмети во СОУ „Таки Даскало“ –
Битола. Заменик-главен и одговорен уредник е на списанието за култура, лите-
ратура, драмска уметност, филм и издаваштво „Современи дијалози“ кое излегу-
ва во рамките на МНД. Член е на Друштвото на писателите на Македонија,
Битолскиот книжевен круг и на Македонското научно друштво. Родена е 1973
год. во Битола.

/ Л И Н Г В И С Т И К А/

ЗОРА РУСОМАРОВА
Дипломирала на Филолошкиот факултет – Скопје на насоката француски

јазик и литература. Магистрирала на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“
во Скопје на насоката лингвистика. Работи како професор по француски јазик во
СОУ „Таки Даскало“ – Битола. Во 2009 год. е избрана за лектор по предметот
Француски јазик на Педагошкиот факултет при Универзитетот „Св. Климент
Охридски“ – Битола. Член е на Македонското научно друштво. Родена е 1956
год. во Битола.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

116

ЗДРАВКО БОЖИНОВСКИ
Научен работник, есеист, фолклорист, преведувач и лектор. Учесник е на

многу конгреси и симпозиуми. Добитник е на многу награди и признанија. Ди-
пломирал на Филозофски факултет – Скопје, група југословенска книжевност со
македонски јазик. Од 1968 год. до пензија работи како лектор. Член е на Маке-
донското научно друштво, Друштвото на фолклористите на Р. Македонија, како
и оснoвач и претседател на Здружението за македонскo-руско пријателство во
Битола. Роден е 1940 год. во Битола.

/ Л И К О В Н А УМ Е Т Н О С Т/

ЉУБИЦА МЕШКОВА-СОЛАК
Ликовен уметник. Дипломирала на Факултетот за ликовна уметност во
Скопје, отсек графика со конзервација и реставрација. Работи како професор по
ликовна уметност во Битола. Работела на проекти од конзервација и реставраци-
ја во Тетово, Скопје, Охрид и Битола, учествувала на повеќе ликовни колонии,
организирала осум самостојни изложби, а била дел од над 80 групни изложби во
Македонија, Србија, Романија, Турција, Шпанија, Бугарија, Грција, Франција и
Словенија. Во мај 2014 г. изложила свои слики и графики во Дубаи, во јуни
учествувала на семинар/работилница во Тел Авив и Ерусалим, а во јули 2014 г.
во Трансилванија, Романија. Добитник е на наградата ,,Борислав Траиковски“ за
успешно ликовно остварување во областа на сликарството (ДЛУБ, 2008 год.) и
на наградата „Драгутин Аврамовски Гуте“ за графика мал формат (ДЛУМ,
2013 год.). Член е на ДЛУМ, ДЛУБ, ДЛУК и ИКОМОС. Родена е 1975 год. во
Скопје.

ИВАНЧО ТАЛЕВСКИ
Ликовен уметник. Работи како професор на Универзитетот на Пенсилва-
нија во Филаделфија, САД. Организирал седум самостојни изложби во Македо-
нија и САД. а бил дел од огромен број групни изложби во Македонија, Италија,
Јапонија, Кореа, Англија, Франција, САД, Полска, Тајван, Швајцарија и др.
Добитник е на повеќе награди во Македонија, САД, Шпанија и Кина. Бил гостин-
уметник и предавач на Arthur Ross Gallery (Pennsylvania, PA), University of the
Arts (Philadelphia, PA), Delaware College of Art and Design (Wilmington, DE), Kutz-
town University of Pennsylvania (Kutztown, PA), Maryland Institute College of Art
(Baltimore, MD) и Tyler School of Art (Philadelphia, PA). Роден е 1983 г. во Битола.

ДИМИТАР СОЛАКОВСКИ
Ликовен уметник. Дипломирал на Факултетот за ликовна уметност во
Скопје, отсек сликарство со конзервација и реставрација. Работи на проекти од
конзервација и реставрација во Охрид и Битола, како и на илустрации за книги.
Организирал две самостојни изложби, а бил дел од повеќе групни изложби на
ДЛУМ и ДЛУБ. Учествувал на повеќе домашни и интернационални колонии.
Добитник е на наградата „Франц Манинг“ и наградата ,,Борислав Траиковски“ за
најдобро ликовно остварување (ДЛУБ, 2012 г.). Бил претседател на Друштвото
на ликовни уметници – Битола (2008-2011) и претседател на Управниот одбор на
Завод и музеј – Битола. Член е на ДЛУМ, ДЛУБ и ИКОМОС. Роден е 1975 год.
во Битола.

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

117

СОДРЖИНА

/ П О Е З И Ј А

Раде Силјан ...................................................................................................... 5
Радован П. Цветковски ................................................................................... 9
Јордан Плевнеш ............................................................................................. 13
Панде Манојлов ............................................................................................. 17
Кире Неделковски ......................................................................................... 20
Зоран Пејковски ............................................................................................ 24
Мирјана Стојановска ..................................................................................... 28
Даниела Андоновска-Трајковска ................................................................. 32
Гордана Стојаноска ....................................................................................... 36
Елизабета Јончиќ ........................................................................................... 40
Биљана Т. Димко ........................................................................................... 43
Никола Илијовски .......................................................................................... 46

/ П Р О З А

Веле Смилевски ............................................................................................ 51
Владимир Костов ........................................................................................... 55
Никола Кочовски ........................................................................................... 60
Петре Димовски ............................................................................................. 71
Добре Тодоровски .......................................................................................... 74
Христо Петрески ............................................................................................ 78
Весна Ефтимова Сотировска ........................................................................ 80

/ К Н ИЖ Е В Н А К Р И Т И К А

Милица Димитријовска-Радевска ................................................................ 85
Весна Мундишевска-Велјановска ................................................................ 89

/ Л И Н Г В И С Т И К А

Зора Русомарова ............................................................................................. 95
Здравко Божиновски ..................................................................................... 99

/ Л И К О В Н А УМ Е Т Н О С Т

Љубица Мешкова-Солак ............................................................................. 107
Иванчо Талевски .......................................................................................... 108

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ ГОД. II, БР. 2, 2014 Г.

118

ИЗДАВАЧ
Македонско научно друштво – Битола

Центар за култура – литература,
драмска уметност, филм и издаваштво

Ул. „Ленинова“ бб, п.фах 145,
Битола, Република Македонија

тел. +389 (0)47 222 683; +389 (0)47 550 683
Жиро сметка: 200-0008265087-65

Депонент на Стопанска банка А.Д.- Скопје

ЗА ИЗДАВАЧОТ
проф. д-р Игор Неделковски

СОВРЕМЕНИ ДИЈАЛОЗИ

КОМПЈУТЕРСКА ОБРАБОТКА
Весна Мундишевска-Велјановска

ДИЭАЈН НА КОРИЦА
Горан Трсунов

ИЛУСТРАЦИИ:
Љубица Мешкова-Солак
Димитар Солаковски

ПЕЧАТИ
Печатница ,,Графопром“ – Битола

ТИРАЖ
500 примероци

Битола, Август, 2014 г.